Μια ανάσα πριν την πρώτη μέρα στο σχολείο κι είναι, μάλλον, η κατάλληλη ώρα για ν’αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να κάνουμε επιτυχημένη τη φετινή σχολική χρονιά και ταυτόχρονα να διατηρήσουμε το στρες σε χαμηλά επίπεδα, τόσο για τα παιδιά μας όσο και για τους εαυτούς μας.
Παρακάτω ακολουθούν 5 πράγματα που πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε οι γονείς τη φετινή σχολική χρονιά.
Για να γίνει η καλύτερη χρονιά ever… για όλους μας!
1. Τις εργασίες του παιδιού μας
Η σκηνή είναι γνωστή σε όλους μας. Το μικρό μας, έχει φύγει απ’το γραφείο του κι έχει έρθει στο τραπέζι της κουζίνας, απογοητευμένο κι ανήμπορο να συγκεντρωθεί να λύσει τα προβλήματα αριθμητικής γιατί:
– Δεν τα καταλαβαίνω, μαμά.
Ή
– Το σκέφτομαι και γράφω είναι ΤΟΟΟΟΟΣΟ ΒΑΡΕΤΟ, μπαμπά.
Έχουμε χίλια δύο άλλα πράγματα να κάνουμε, πολύ πιο δύσκολα από τα μαθήματα του σχολείου. Και τα οποία πρέπει να γίνουν τώρα. Για να ξεμπερδεύουμε, λοιπόν, με τα εύκολα, γράφουμε εμείς τις απαντήσεις και κάνουμε εμείς τις ασκήσεις. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς – είναι γρήγορο. Θέλουμε να τελειώνουμε. Έχουμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε. Δεν θα ασχολούμαστε με τις ώρες με τις εργασίες για το σπίτι. Είναι αρκετά εύκολες για μας. Κι είναι κι ένας τρόπος να σταματήσουν τις γκρίνιες, αλλά και να πάρει καλό βαθμό το παιδί μας, σωστά; Όχι.
Φέτος, πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τις εργασίες του παιδιού μας. Τι θα συμβεί αν δεν το κάνουμε; Το πιο πιθανό είναι να μην προλάβουν να τις κάνουν όλες. Μην πανικοβάλλεστε. Στην πραγματικότητα, αν το καλοσκεφτείτε, πρέπει να συμβεί κι αυτό μια φορά. Γιατί έτσι θα πάρουν ένα μάθημα ευθύνης. Την επόμενη μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον δάσκαλο. Ίσως, πάλι, το καταλάβουν μόνα τους, πριν εκτεθούν, που, βέβαια, αυτό ακριβώς θα έπρεπε να κάνουν. Ή ίσως να κάνουν λάθος τις ασκήσεις και να αναγκαστούν να μάθουν πως είναι το σωστό. Ένα χέρι βοηθείας που και που για να τα ενθαρρύνουμε προς τη σωστή κατεύθυνση χρειάζεται. Ας αφήσουμε, όμως, κάτω τα μολύβια εμείς οι γονείς! Εμείς τελειώσαμε το σχολείο. Σειρά των παιδιών μας τώρα.
2. Τις πάρα πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες
Το παιδί μας λατρεύει να παίζει μπάσκετ και ποδόσφαιρο; Υπέροχα! Θα τον γράψουμε και στα δύο, αν πραγματικά ενδιαφέρεται και για τα δύο αθλήματα. Αλλά, προς Θεού, δεν χρειάζεται να γεμίσουμε τα προγράμματα των παιδιών μας με ό,τι δραστηριότητα υπάρχει! Είναι πολύ καλό να τα ενθαρρύνουμε να ενδιαφέρονται για πολλά πράγματα. Τα παιδιά, όμως, μπορεί να τα “φτύσουν” με ένα πλήρες πρόγραμμα χωρίς διαλείμματα. Εκτός αυτού, όλα αυτά μπορεί να είναι πραγματικά αγχωτικά και για εμάς ως γονείς. Ας ασχοληθούμε με εκείνες τις δραστηριότητες που αρέσουν πραγματικά στα παιδιά μας κι αφιερώνουν το χρόνο τους σε αυτές. Δεν θα νιώθουμε ενοχές, επειδή δεν γράψαμε το παιδί μας γυμναστήριο, σκάκι ΚΑΙ μπαλέτο, όπως η Μαρία που μένει απέναντι. Η Μαρία ακούγεται σαν να χρειάζεται ένα υπνάκο.
3. Να κατηγορούμε τον δάσκαλο μπροστά στο παιδί
Ok, το καταλαβαίνω, το’χω κάνει κι εγώ αυτό! Αλλά πήρα το μάθημά μου και δεν το ξαναέκανα όταν άκουσα τον μικρό μου γιο να μου λέει με στόμφο: «καλά έλεγες εσύ για τον κύριο ότι δεν ξέρει τί του γίνεται». Ακόμη κι αν έχουμε δίκιο για τη/τον δασκάλα/ο, το παιδί, δεν πρέπει να είναι παρόν σε τέτοιες συζητήσεις κι εμείς πρέπει να δράσουμε διαφορετικά κι όχι κατηγορώντας την/τον στα παιδιά μας.
4. Το να τρέχουμε πάντα και παντού για όλα
Εντάξει, αυτό είναι λίγο ευαίσθητο. Καταρχήν, πιστεύω ακράδαντα πως κάθε γονέας πρέπει να προσφέρει στο σχολείο του παιδιού του. Είναι καλό για το σχολείο. Τα παιδιά αγαπούν να μας βλέπουν να συμμετέχουμε και μας κάνει να αισθανόμαστε καλά που βοηθάμε. Πρέπει όμως να προσέξουμε την υπερβολική δέσμευση – ειδικά αν έχουμε ταυτόχρονα και μια απαιτητική δουλειά. Μια ώρα από τον χρόνο μας 1-2 φορές το μήνα αν αφιερώνουμε, τότε είμαστε μια χαρά.
Αλλά δεν χρειάζεται να αναλαμβάνουμε τεράστια έργα που θα μας αγχώσουν. Πρέπει να γνωρίζουμε τα όριά μας. Ακριβώς επειδή θέλουμε να είμαστε πάντα χρήσιμοι δεν σημαίνει ότι μπορούμε κιόλας. Ότι έχουμε άπλετο χρόνο. Πρέπει να λέμε και καμιά φορά όχι, για να διατηρήσουμε τη λογική μας. Μην χάσουμε και το λίγο μυαλό που μας έχει απομείνει. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε, θα τρέξουμε για τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, για τη γιορτή, για την κατασκευή στο προαύλιο, αλλά δεν θα θέσουμε υποψηφιότητα και για Πρόεδρος Εθελοντισμού της Χρονιάς!
5. Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους γονείς
Έχουμε καταφέρει το να-μη-συγκρίνουμε-τα-παιδιά-μας-με-άλλα-παιδιά, αλλά τι γίνεται με μας; Νιώθουμε ένοχες, επειδή δεν είμαστε ο προπονητής της ομάδας του σχολείου φέτος; Δεν διαβάζουμε στο παιδί μας μισή ώρα κάθε βράδυ; Πήγαμε σοκολατόπιτα στο πάρτι της τάξης, ενώ οι άλλες μητέρες είχαν φτιάξει χειροποίητα παγωμένα cupcakes με φοντάν ουράνιο τόξο; Και λοιπόν?! Ας κάνουμε ένα διάλειμμα, μαμάδες και μπαμπάδες. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, αγαπάμε τα παιδιά μας, ξέρουν ότι θα είμαστε πάντα εκεί και νοιαζόμαστε για αυτά. Εμείς αυτά κάνουμε. Κι είμαστε μια χαρά. Θα σταματήσουμε να αισθανόμαστε ότι είμαστε λιγότερο ικανοί από τους άλλους.
