Ήθελα πάντα κόρη.
Πέρυσι, πριν γεννηθεί ο δεύτερος γιος μου, ήλπιζα να αποκτήσουμε κορίτσι. Είχαμε ήδη ένα αγόρι και ήθελα μια κόρη που να προτιμά εμένα, έτσι, για αλλαγή! Δεν με νοιάζει πια, φυσικά. Αγαπώ τα δύο αγόρια μου και δεν θα τα αντάλλαζα με τίποτα. Καλά, ίσως με λίγη ηρεμία και γαλήνη, αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Άλλωστε, σύμφωνα με όλους όσους ξέρω είναι εξίσου δύσκολο να μεγαλώνεις κορίτσια.
Σαν πατέρας, είμαι σίγουρος ότι θα είχα τον φόβο που έχουν όλοι οι πατεράδες φίλοι μου που έχουν κόρες, για το τι μπορεί να συμβεί στα παιδιά τους αν πέσουν στα χέρια ορισμένων αγοριών. Από την άλλη σκέφτομαι πως οι μπαμπάδες που μεγαλώνουν κορίτσια δεν θα αισθάνονταν την ανάγκη να προστατεύσουν τα παιδιά τους, αν οι μπαμπάδες μεγαλώνουν αγόρια φρόντιζαν να μην υπήρχε τίποτα να φοβηθούν. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα πως ίσως να ανησυχούσατε λιγότερο για τις κόρες σας, αν εγώ ως πατέρας έκανα καλύτερη δουλειά ανατρέφοντας σωστά τους γιους μου.
Για αυτό το λόγο και για πολλούς ακόμα μεγαλώνω φεμινιστές. Είτε βασίζεται σε μια λανθασμένη προσκόλληση σε παρωχημένα ήθη είτε στην ανασφάλεια που μεταμφιέζεται σε φαλλοκρατικές μπούρδες, δεν κατάλαβα ποτέ για ποιο λόγο κάποιοι άντρες βγάζουν σπυριά ακόμα και στο άκουσμα της λέξης “φεμινισμός”. Τι ακριβώς φοβούνται; Ένα πεδίο επί ίσοις όροις είναι καλύτερο για όλους. Πώς μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου – κορίτσια ή αγόρια – με μια αίσθηση της δικαιοσύνης, σε έναν κόσμο στον οποίο, για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι πληρώνονται με χαμηλότερο μισθό από τους άλλους, ενώ κάνουν την ίδια δουλειά; Σ’έναν κόσμο στον οποίο κάποιοι άνθρωποι παρενοχλούνται, κακοποιούνται, βιάζονται και στη συνέχεια αγνοούνται ή θεωρούνται προκλητικοί και ψεύτες κάθε φορά που ζητούν βοήθεια.
Βάζω θεμέλια νωρίς διδάσκοντας στα αγόρια μου να συμπεριφέρονται σωστά στα κορίτσια στην τάξη τους, στην παιδική χαρά, στο πάρκο. Διδάσκοντάς τα να σέβονται τις απόψεις τους και να τα ακούν όταν μιλάνε. Λέγοντάς τους ότι τα κορίτσια έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα να τους αρέσουν οι υπερήρωες όπως αρέσουν και στους ίδιους. Έχουν εξίσου την ίδια δυνατότητα να αθλούνται όπως αθλούνται και οι ίδιοι. Έχουν εξίσου την ίδια δυνατότητα να γίνουν πρωθυπουργοί, όπως και οι ίδιοι. (Και το αντίστροφο: τα μικρά αγόρια μπορούν να φορούν ροζ ρούχα, να πλένουν πιάτα, να χορεύουν και να τραγουδούν μελωδίες από κινούμενα σχέδια και να παρακολουθούν «Το μικρό μου πόνι»).
Φυσικά δεν αρκεί μόνο να μιλάς σε ένα παιδί.
Μεγάλο ρόλο παίζει κι αυτό που βλέπει μέσα στο σπίτι του. Οι γιοι μου μεγαλώνουν γνωρίζοντας ότι σέβομαι την απόφαση και την γνώμη της συζύγου μου, επειδή το βλέπουν. Βλέπουν πόσο αγαπώ και εκτιμώ τη μητέρα τους. Βλέπουν το δούναι και λαβείν της σχέσης μας. Βλέπουν την επικοινωνία μας.
Ξέρουν ότι η μαμά είναι εξίσου ικανή σε πολλά πράγματα και πολύ πιο ικανή σε άλλα από μένα.
Και πάνω απ’ όλα, ποτέ δεν θα με δουν να σηκώνω χέρι πάνω της, να την μειώσω ή να αγνοήσω τις επιθυμίες ή τις απόψεις της.
Είμαστε στην ίδια ομάδα. Αν θέλουμε αυτή η ομάδα να πετύχει, πρέπει να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και να τον αντιμετωπίζουμε δίκαια και με σεβασμό.
Δεν πρόκειται για την επιβολή του ενός φύλου πάνω στο άλλο.
Πρόκειται για έναν κόσμο στον οποίο οι γυναίκες αποτιμώνται το ίδιο με τους άνδρες, πληρώνονται το ίδιο με τους άνδρες, έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους άνδρες κι είναι το ίδιο σεβαστές με τους άνδρες.
Δεν χρειάζεται να είσαι γυναίκα για να είσαι φεμινίστρια. Δεν είναι θέμα φύλου, είναι θέμα ισότητας. Και αν όλοι οι άνδρες το αποδέχονταν, δεν θα υπήρχε καν σαν ζήτημα.
Οι κόρες σας δεν θα έχουν τίποτα να φοβηθούν. Αρκεί να μεγαλώσουμε τα αγόρια μας σωστά. Να τα μάθουμε να σέβονται τις γυναίκες. Να σέβονται όλους τους ανθρώπους. Μπορεί να μην έχω κόρη, αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να βεβαιωθώ ότι οι άλλοι γονείς δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν ότι μπορεί τα κορίτσια τους να βιώσουν οποιαδήποτε αρνητική εμπειρία κάνοντας παρέα με τους γιους μου.
Απόδοση Χρήστος Μουτάφης
Διαβάστε επίσης:
“Οι άνδρες δεν κλαίνε” – Κι όμως κλαίνε, και ευτυχώς δηλαδή!
5 ερωτήσεις που κάνω στον γιο μου όταν δεν θέλει να μιλήσει
