Αν ανησυχείς αν είσαι καλή μαμά, είσαι ήδη

Καλή μαμά

Σ’εκρήξεις θάρρους έχω αναρωτηθεί, αρκετές φορές, αν έκανα καλή δουλειά με τα παιδιά μου κι αν συνεχίζω να κάνω. Δηλαδή αν τα μεγαλώνω σωστά. Τι λάθη έκανα και πρέπει να διορθώσω. Πως θα συνεχίσω ν’ανατρέφω την έφηβη κόρη μου. Το τι συμβουλές μπορώ να δίνω στον μεγάλο μου γιο που αμφιβάλω, πια, αν τις ακούει. Είναι φορές που όταν ανατρέχω στο παρελθόν, απ’τη στιγμή που γεννήθηκαν, μπουσούλησαν, περπάτησαν, πήγαν σχολείο, αναρωτιέμαι:
Ήμουν εκεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Δίπλα τους; Αν ήμουν κι εξακολουθώ να είμαι καλή μαμά. Ερωτηματικό αναπάντητο. Κάνουμε ό,τι καλύτερο νομίζουμε. Δεν υπάρχουν, δυστυχώς, οδηγίες ούτε κάποιο manual. Ως μάνα λειτουργείς με το συναίσθημα και το ένστικτο. Πολλές φορές η λογική καταρρίπτεται. Όλα όσα έχεις δει και διαβάσει μένουν λίγο πίσω και το συναίσθημα εξουσιάζει την διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τώρα που κάνω φλας μπακ, βλέπω πόσο λάθος είναι αυτό.

Όμως, όταν έρχεται η στιγμή να επιβάλεις κάποια τιμωρία, κάνεις πίσω. «Μικρό είναι» λες, «δεν θα καταλάβει». Και μιλάς, και μιλάς, και συμβουλεύεις, δεν μπορεί κάτι θα μείνει. Δύσκολο εγχείρημα το μεγάλωμα των παιδιών. Πολλές φορές κοντράρεσαι μαζί τους, ειδικά όταν τα παιδιά έχουν μεγαλώσει λίγο, επειδή ο εγωισμός μας κυριεύει:

«Εμένα θα ακούσεις, που είμαι μάνα σου».

Αυτό το κλισέ δεν πείθει ποτέ ένα παιδί. Τα παιδιά ζητούν επιχειρήματα. Θέλουν να τα πείσεις. Πόσες φορές, όμως, έχεις την υπομονή να εξηγήσεις, να καταθέσεις τα επιχειρήματά σου; Σπανίως. Πόσες φορές μας κλείσανε την πόρτα του δωματίου τους στα μούτρα, στενοχωρημένα, θυμωμένα απογοητευμένα από μας; Κι εμείς, εγώ, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αποτύχαμε ως μανάδες; Πόσες φορές δεν έχουμε όλες σκεφτεί αυτό το «αν». Αν είχα εξηγήσει, θα είχε καταλάβει. Αν διαβάζαμε μαζί, ίσως και να ήταν καλύτερος μαθητής. Αν, αν, αν… Αυτά τα πολλά «αν», όμως, εγείρονται πάντα κατόπιν εορτής.

Προσπαθείς πάντα γα το καλύτερο των παιδιών σου.

Ευχής έργο θα’ταν να μπορούμε να κάνουμε τόσο όσο. Να κρατάμε τις ισορροπίες. Να διατηρούμε την ψυχραιμία μας. Να’χουμε απεριόριστη υπομονή. Να εμπνέουμε εμπιστοσύνη. Να δίνουμε αγάπη. Να διαχειριζόμαστε τις κρίσεις πανικού. Αυτά όλα θα συντελούσαν στο ν’αγγίξουμε τον όρο «τέλεια μάνα». Τέλειος, όμως, δεν είναι κανένας μας. Άρα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα απ’τα λάθη μας. Αρκεί, το λάθος μας να μην είναι επαναλαμβανόμενο. Τα παιδιά (τουλάχιστον στην μικρή ηλικία) δεν τα αφορούν, τα προβλήματα μας. Ούτε οι ανασφάλειές μας και τα βιώματα των παιδικών μας χρόνων. Σαν μάνα, κρίνομαι να κάνω το καλύτερο. Να κάνω την υπέρβαση. Τι εννοώ; Αν οι προσδοκίες μου είναι χαμηλές, διότι έτσι έμαθα απ’το σπίτι μου, θα’ναι λάθος να περιορίσω τους ορίζοντες των παιδιών μου. Η δουλειά μου ως μάνα είναι να τους δώσω φτερά. Να πετάξουν μακριά όταν θα’ρθει η ώρα.

Πάντα αναρωτιόμουν αν έκανα καλά, όταν άφηνα καμιά φορά τα παιδιά μου στην κυρία να τα φυλάξει και να τα κοιμίσει για να βγω μια βόλτα με τις φίλες μου ή τον άντρα μου.
Φορτωνόμουν τύψεις όταν άκουγα τις γιαγιάδες μας να λένε: «Βγήκες; Τι μάνα είσαι εσύ;» Είμαι η μάνα που’χει την ανάγκη να διασκεδάσει. Είμαι η μάνα που θέλει να νιώθει γυναίκα. Είμαι η μάνα που θέλει να διατηρήσει το ενδιαφέρον της για τη ζωή. Παρόλ’αυτά κάποιες τύψεις με κυρίευαν. Δεν απαντούσα ποτέ. Μέσα μου, όμως, αναρωτιόμουν: Μήπως πράγματι έπρεπε να θυσιάσω τις εξόδους, τις σχολές, τον αθλητισμό, για χάρη των παιδιών; Μ’άλλα λόγια, να θυσιαστώ. Οι τύψεις πυροδοτούνταν από διαπιστώσεις όπως: «Μα, ποια η μεγαλύτερη ευτυχία απ’τα παιδιά;» βάζοντας κι ένα ερωτηματικό στο τέλος της πρότασης. Έτσι, για να σε κάνουν να νιώσεις ανάξια που’σαι μάνα, ενώ η ερώτηση είναι ένα ξεκάθαρο, ισχυρό statement.

Αναδρομικά, λοιπόν και μετά από χρόνια, οι τύψεις έπαψαν, διότι δεν υπήρχε λόγος ύπαρξής τους.

Οι ανάσες που’παιρνα κι εξακολουθώ να παίρνω μακριά απ’τα παιδιά για λίγες ώρες/μέρες, είναι αυτές που σου δίνουν δύναμη. Είναι αυτές που σε ανακουφίζουν, που γεμίζουν τις μπαταρίες σου για να συνεχίσεις να προσπαθείς να είσαι μια καλή μαμά. Πάντα, όμως, θ’αναρωτιέμαι αν είναι σωστό που ύψωσα την φωνή μου. Αν έπρεπε να επιβάλλω μια τιμωρία και δεν το έκανα. Αν κάποιο χατίρι δεν έπρεπε να είχε γίνει. Αν ήμουν ελαστική όταν η κατάσταση απαιτούσε πιο σκληρή αντίδραση. Δυστυχώς, εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα.

Στην ερώτηση αν είμαι καλή μαμά δεν μπορώ να απαντήσω.

Ξέρω μόνο ό,τι έκανα και κάνω το καλύτερο που μπορώ. Την απάντηση την δίνουν μόνο τα παιδιά, μακροπρόθεσμα.

Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού

Ακολούθησε το TheMamagers στο Instagram

Διαβάστε περισσότερα

Best of network