Δεν θα μιλήσω από τη θέση του γονέα που είμαι τώρα. Αλλά από τη θέση του παιδιού που ήμουν κάποτε. Από τη θέση μιας αλλοπαρμένης έφηβης που έκανε τις επαναστάσεις της, διεκδικούσε περισσότερες ώρες εξόδου, ακόμα και δέκα λεπτά αν γινόταν και πολλές φορές αργούσε. Δηλαδή όχι πολλές φορές, σχεδόν πάντα.
Τότε δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν οι σημερινοί κίνδυνοι, όπως η τρομοκρατία. Υπήρχαν όμως άλλοι κίνδυνοι, που τώρα μπορεί να φαντάζουν αστείοι, όμως εκείνη την εποχή ήταν σοβαροί. Κάθε εποχή έχει τους κινδύνους της άλλωστε.
Τότε λοιπόν ήταν αδιανόητο να κατανοήσω τι θα πει “11.30 θα είσαι πίσω”. Στο νεανικό μου μυαλό νόμιζα ότι όλη αυτή η παραφιλολογία του “μην αργήσεις” ήταν μια απλή επιβολή εξουσίας. Για να μην ξενυχτάω, για να μην γίνω “αλήτισσα”, για να μαζεύομαι σπίτι “σαν καλό κορίτσι’. Σαχλαμάρες δηλαδή. Τώρα που έγινα γονιός και η ανάσα μου κόβεται κάθε φορά που ακούω ότι ένα παιδί χάνεται και το αναζητούν από το χαμόγελο του παιδιού, κάθε φορά που διαβάζω για άσπρα και μαύρα βανάκια που αρπάζουν παιδιά από τα πεζοδρόμια, στην επιστροφή τους από το σχολείο, γυρίζω πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Σε εκείνους τους δύο γονείς μου που καρτερικά με περίμεναν να γυρίσω για να πέσουν επιτέλους να κοιμηθούν. Για να κλείσουν πίσω μου τη πόρτα και να σταθεί η καρδιά τους που είμαστε και πάλι όλοι στο σπίτι.
Τώρα καταλαβαίνω, πως οι σκέψεις τους πήγαιναν στο χειρότερο κάθε φορά που αργούσα. Και οι δικές μου εκεί πάνε κάθε φορά που αργούν τα δικά μου παιδιά. Ακόμα και να γυρίσουν κι από το σχολείο (σ.σ πρώτη και δευτέρα Γυμνασίου). Όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δεν πρέπει να πηγαίνει το μυαλό μου στο κακό, εκείνο, με παρακούει και κάνει στάχτη κάθε καθησυχαστική σκέψη μου. Το “θα κόλλησε πουθενά με τους φίλους του”, γίνεται “κι αν του συνέβη κάτι και δεν μπορεί να με πάρει τηλέφωνο;” Αυτό το συνέβη κάτι δε, μπορεί να περιέχει από το απλό έχασε το κινητό του, έκλεισε η μπαταρία και δεν μπορεί να πάρει να πει ότι θα αργήσει, μέχρι τον έχουν απαγάγει από κακοποιοί μέχρι εξωγήινοι.
Έστω κι αργά λοιπόν, έστω και σιωπηλά, ψιθυρίζω ένα τεράστιο συγγνώμη στους γονείς μου για όλες εκείνες τις φορές που δεν κατάλαβα. Που δεν κατάλαβα την αγωνία που τους προκαλούσα κάθε φορά που χαζολογούσα. Κάθε φορά που “έκλεβα” αυθαίρετα 30 λεπτά παραπάνω απ’ όσα μου είχαν παραχωρήσει.
