Επιτέλους είχε φτάσει το καλοκαίρι. Πολλά χρόνια πριν, που ήμουν παιδί. Η εποχή λοιπόν που πρόσταζε να πάμε παραλία. Καθημερινές ήταν όπως και τώρα λίγο δύσκολο μιας και οι γονείς μας δούλευαν και το Σάββατο. Περιμέναμε, λοιπόν, εναγωνίως την Κυριακή, οπότε από την Παρασκευή άρχιζαν τα σχέδια. Που θα πάμε για μπάνιο, με ποιους θα πάμε για μπάνιο, τι ώρα θα ξεκινήσουμε να πάμε για μπάνιο, μιας και όλη η οικογένεια μαζί (μιλάμε και για το σόι) ποτέ δεν συντονιζόταν. Ο πατέρας πάντα, μα πάντα, έκανε δηλώσεις του τύπου «αν δεν είστε έτοιμοι στις 09:00 ακριβώς δεν πάω πουθενά. Θα μείνετε στο σπίτι». Μια ακόμα δήλωση ήταν «θα πάρω την μητέρα σας και θα πάμε οι δύο μας στην θάλασσα». Εννοείτε ότι κανένας δεν πτοείτο από αυτές τις απειλές και ουδείς στην οικογένεια έδειχνε μια καλή διαγωγή όσο αφορά τον συντονισμό της προετοιμασίας και την ώρα αναχώρησης.
Η πολυπόθητη Κυριακή ερχόταν. Ο πατέρας φόρτωνε σχεδόν μια οικοσκευή στο αυτοκίνητο, και η μητέρα χωμένη στην κουζίνα έκανε τις ανάλογες προετοιμασίες. «Να υπάρχει κάτι να τσιμπήσουμε. Θα πεινάσουν τα παιδιά» έλεγε η Ελληνίδα μάνα. Η αγωνία στην κουζίνα βρισκόταν στην κορύφωση. Κεφτεδάκια τηγανίζονταν, αυγουλάκια έβραζαν στο νερό, σαντουιτσάρες με απ’ όλα πάνω στον πάγκο της κουζίνας και φυσικά φρούτα. Θα ξέχναγε η μαμά την υγιεινή διατροφή των παιδιών της; Φρούτα, πολλά φρούτα. Γέμιζε τσάντες με ταπεράκια πολύχρωμα (που είχε πάρει απο τις περίφημες επιδείξεις), γέμιζε το πάντα απαραίτητο ψυγείο αυτοκινήτου, με παγωμένα αναψυκτικά, light παρακαλώ, νερό, ντοματούλες και αγγουράκια. «Μα θα γυρίσουμε στο σπίτι το μεσημέρι για φαγητό» έλεγε ο πατέρας, βλέποντας το catering. Ψύχραιμα η μάνα απαντούσε, ενώ δίπλωνε στο αλουμινόχαρτο και δύο κομμάτια σπανακόπιτα που είχε φτιάξει η πεθερά της για τα παιδιά «ε, κάτι, έτσι για την λιγούρα».
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
