«Δεν θα πας σινεμά με τις φίλες σου για να μάθεις»
«Δεν θα σου πάρω καινούργια αθλητικά για να μάθεις να εκτιμάς»
Πόσες φορές δεν έχουμε πει αυτές τις κλασσικές ατάκες στα παιδιά μας «νομίζοντας» ότι με την στέρηση θα τα μάθουμε να εκτιμούν. Να εκτιμούν τις θυσίες μας, τους κόπους μας την προσφορά μας. Να τα μάθουμε να σέβονται. Δια της απειλής, του εκφοβισμού και της στέρησης «νομίζουμε» ότι θα συνετιστούν και θα εκτιμήσουν.
Ακούς συχνά τους γύρω σου να σου παραδίδουν μαθήματα τύπου «Όλα δεν τα έχει; Πώς να εκτιμήσει; Στέρησε του αυτό που αγαπά και ζητά, να δεις πώς θα σεβαστεί». Λόγια και συμβουλές που ενέχουν στοιχεία εκδίκησης και θυμού. Πόσες φορές ως γονείς δεν έχουμε πει την μαγική απειλητική ατάκα «θα δεις…» στο παιδί μας. Πιστεύοντας ότι θα το μάθουμε να εκτιμά και να σέβεται. Η έννοια της λέξης στέρηση από μόνη της προκαλεί μιζέρια, παράγει υπό-παράγωγα, όπως θυμό, οργή, αντίδραση, ανασφάλεια.
Έρχομαι στη θέση του και σκέφτομαι. Πόσες φορές σαν παιδί δεν μου είχαν στερήσει τα πιο απλά. Πόσες φορές ήθελα να πάω στην φίλη μου να παίξω ή να διαβάσω μαζί της και είχα ακούσει το βροντερό όχι. Πόσες φορές όταν είχα ρωτήσει «γιατί» είχα πάρει ως απάντηση «έτσι». Και όταν επέμενα, άκουγα «δεν ακούς την μάνα σου, βγάζεις γλώσσα, πρέπει να μάθεις».
Έμαθα; Βάλτε στη θέση των παιδιών σας τους εαυτούς σας. Ας σκεφτούμε με το μυαλό που έχει ένα δεκάχρονο ή ένας δεκαεξάρης. Το δεκάχρονο είναι παιδί και ζητάμε να καταλάβει ως ενήλικας. Ο δεκαεξάρης διέπεται από την ορμή της εφηβείας, ψάχνει την ταυτότητά του. Δεν έχει καιρό – χρόνο να διυλίσει την στέρηση που του επιβάλλουμε για να μάθει. Οργίζεται, ξεσπάει, μας αντιπαθεί, το παιδί νιώθει ότι τιμωρείται. Μέσα στο μικρό του ακαλλιέργητο μυαλό το πρώτο πράγμα και το τελευταίο που σκέφτεται είναι «δεν μ’ αγαπάνε». Τι προάγει λοιπόν η στέρηση; Συναισθήματα πίκρας, στενοχώριας, απαξίωσης, υποτίμησης που ριζώνουν μέσα τους και τα κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή. Τα παιδικά χρόνια των παιδιών μας οφείλουμε να τα προστατεύουμε να τα διαφυλάττουμε σαν πολύτιμο θησαυρό και να τα κάνουμε τα καλύτερα τους χρόνια. Γιατί αν μπορώ να δώσω, να στερήσω; Γιατί να στερήσω αυτό που μπορώ απλόχερα να δώσω;
Τι κέρδισαν οι προηγούμενες γενιές από την αυστηρότητα, την στέρηση και την υποταγή; Τι θα χάσουν τα παιδιά μας αν απλόχερα τους δίνουμε την αγάπη μας, την κατανόησή μας, τα υλικά αγαθά που μας ζητούν; Έτσι κι αλλιώς, κάθε παιδί ξέρει το όριο του, από μόνο του. Βλέπει σε πια οικογένεια ζει και οι απαιτήσεις του είναι ανάλογες. Πιστεύω ότι είναι περισσότερο συνετά από εμάς. Πιο σοφά με έναν τρόπο. Η αγάπη και η κατανόηση δεν είναι μόνο συναισθήματα. Η αγάπη και η κατανόηση ακολουθούνται από πράξεις.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
