Είναι απόγευμα. Τα σχολεία έχουν κλείσει και πάνω που η δόλια μάνα θέλω να ξεκουραστώ, το 6χρονο “διαολάκι” μου με τραβάει από το μανίκι ζητώντας απεγνωσμένα βόλτα στο πάρκο.
Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος που οδηγεί σε αδιέξοδο…
– Μα είναι νωρίς
– Δεν είναι
– Μα έχει ήλιο
– Θα πάρω το καπέλο μου
– Μα κάνει ζέστη
– Θα πάρουμε νερό
– Μα δεν θα είναι κανείς τέτοια ώρα στο πάρκο
– Όλοι θα είναι μαμά σου λέωωωωω
Σηκώνομαι από τον αγαπημένο μου καναπέ, που είναι ειδικά τοποθετημένος κάτω από το aircondition και ετοιμάζω τσάντα βόλτας. Εντάξει, μεγάλο παιδί είναι, δεν θα πάρω και πολλά, νερό, μια αλλαξιά στάνταρ και το επουλωτικό spray sofargen – αχρείαστο να ναι – δια πάσα αμυχή, γδάρσιμο, κόψιμο και επιφανειακό τραύμα. Α! και το ποδήλατο! “Και το πατίνιιιιι” φωνάζει από μέσα. Αυτό είναι που δεν θα παίρναμε πολλά πράγματα;
Φορτώνω το αμάξι με ποδήλατο, πατίνι, σκέιτ και τσάντα και ξεχυνόμαστε στα πάρκα. Εγώ για την ακρίβεια ξεχύνομαι στην κοντινή καφετέρια για να πάρω έναν καφέ να στηλωθώ και μετά πηγαίνουμε στο περιβόητο πάρκο. Τσουλήθρες, κούνιες, μονόζυγα όπου κρέμονται δεκάδες παιδάκια σαν τσαμπιά, φωνές, ουρλιαχτούλια, ποδήλατα να περνούν από δίπλα μου σαν σφαίρα.
Ο δικός μου έχει διαλέξει απ’ όλο το στοκ του πορτ μπαγκάζ το ποδήλατο και ακολουθεί την υπόλοιπη συμμορία σε ένα δρομάκι. “Προσεκτικά” φωνάζω, “μην τρέχετε σαν τρελά” λέει μια άλλη μητέρα, και μετά κοιταζόμαστε με κατανόηση γιατί μόλις καταπατήσαμε τον κανόνα που θέλει να μην λέμε “μη, θα χτυπήσεις” γιατί κόβουμε τη φόρα του παιχνιδιού.
[vc_images_carousel images=”18530,18531,18532,18533″ img_size=”full” onclick=”link_no” autoplay=”yes” wrap=”yes”]
Τα παιδιά λυσσάνε κυριολεκτικά κι εμείς οι δόλιες μάνες έχουμε πιάσει την κουβέντα καθισμένες σε ένα παγκάκι κάτω από ένα δέντρο. Πάνω που έχω αρχίσει να χαλαρώνω με τον καφέ και την κουβέντα, ένα κλάμα σχίζει σαν λεπίδα τον αέρα από την κατεύθυνση που είχε πάει ο μικρός.
