Το να βρει χρόνος κανείς να συζητήσει με τα παιδιά του, είναι ένα ζήτημα.
Και για να είναι εποικοδομητική αυτή η συζήτηση, οφείλει να είναι απαλλαγμένη από κηρύγματα, συμβουλές και νουθεσίες. Πρέπει να γίνεται μέσα σε χαλαρό κλίμα, εν ώρα διασκέδασης, χαλάρωσης και γενικής ανεμελιάς.
Μάλιστα. Ωραία η θεωρία. Τι γίνεται όμως στην πράξη; Πώς μπορεί να βρει ή έστω να δημιουργήσει ένας γονιός αυτό το παραμυθένιο πλαίσιο, αυτό το περιβάλλον που θα θυμίζει “λιβάδι”, όπου θα ξεχυθούμε ανέμελοι γονείς και παιδιά μέσα στην καθημερινότητα; Μοιάζει σαν να μας κάνουν πλάκα οι ειδικοί καθώς, το ξέρουμε όλοι καλά, στο “κάθε μέρα” δεν υπάρχει χρόνος για χαλάρωση ούτε για τους γονείς ούτε για τα παιδιά. Ωστόσο, είπαμε, οφείλουμε να εφεύρουμε. Οφείλουμε να βρούμε εκείνο το κομμάτι της μέρας που θα μοιάζει σαν νησίδα σωτηρίας, ένα “γύρω γύρω υποχρεώσεις και στη μέση διάλειμμα” μοντέλο.
Λοιπόν εγώ το βρήκα. Ή μάλλον με βρήκε αυτό μέσα στη μέρα. Οι μοναδικές ώρες απομόνωσης και ηρεμίας είναι μέσα στο αμάξι με τα παιδιά. Και δεν μιλάω για τα ταξίδια των διακοπών ή τα Σαββατοκύριακα (που και αυτά κάνουν δουλειά), μιλάω για το “κάθε μέρα”. Μιλάω για εκείνη την μαγική ώρα, που μπορεί να είναι ένα τέταρτο, μέσα στο αυτοκίνητο όταν παίρνω τα παιδιά από το σχολείο, από τα αγγλικά, και τις δεκάδες δραστηριότητες, με τις οποίες τα έχω φορτώσει, ή όταν πηγαίνουμε μαζί στο σούπερ μάρκετ, σε έναν γιατρό κ.λ.π
Αυτό το μαγικό δεκάλεπτο είμαστε μόνοι μας στο αμάξι, απερίσπαστοι, χαλαρωμένοι και κατά κάποιον τρόπο “υποχρεωμένοι” να βρισκόμαστε στα καθίσματά μας δεμένοι με τη ζώνη μας. Εκεί λοιπόν, πρόσεξα ότι μπόρεσα να κάνω τις πιο αξιομνημόνευτες συζητήσεις με τα παιδιά μου. Συζητήσεις που αφορούσαν το σχολείο, τους φίλους τους, τη μέρα τους, ιστορίες από τη δική μου ζωή και πολλά άλλα χαλαρωτικά και όμορφα που δεν εμπεριείχαν μέσα την διάθεση “κάτσε να σου αραδιάσω και 10 συμβουλές για το τι πρέπει να κάνεις”.
Αν ειδικά σε πιάσει και λίγη κίνηση, τότε μπορείς να το εκλάβεις σαν ευλογία και σαν μια ευκαιρία ακόμα να μείνεις περισσότερο μαζί τους και να πεις και δυο κουβέντες παραπάνω.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο με τα δικά μου παιδιά, αλλά τις μεγαλύτερες εκμυστηρεύσεις του 8ρονου γιου μου και τις 9χρονης κόρης μου τις “απέσπασα” μέσα στο αυτοκίνητο. Σημαντική βοήθεια και το ραδιόφωνο. “Ποιο σταθμό να βάλουμε παιδιά;” και να η μουσική ένας καλός λόγος για να αρχίσεις μια κουβέντα.
Επίσης ο “κόσμος” που ξεδιπλώνεται έξω από το παράθυρο είναι η καλύτερη αφορμή για κουβέντες που μένουν.
