Εκτός από τους 5 βασικούς και σοβαρούς λόγους που θα σου πω παρακάτω, ο λόγος που με έπεισε εμένα προσωπικά ήταν μια συγκλονιστική σκηνή που είδα σε… βίντεο.
Ήταν από τις πρώτες μας καλοκαιρινές διακοπές, εμείς με τον περίπου ενός έτους γιο μας και οι κουμπάροι μας με τη λίγο μεγαλύτερη κορούλα τους. Ο χαρούμενος κουμπάρος/μπαμπάς κρατούσε στο βίντεο που χαζεύαμε μετά την επιστροφή μας τη μικρή του από το χεράκι και μας μιλούσε για το πόσο ωραίες διακοπές περνούσαμε.
Η μικρούλα όμως -πάντα κρεμασμένη στο χέρι του μπαμπά- ήταν μέσα στο νερό, εννοώ και το κεφαλάκι της, χωρίς να κουνιέται και να αντιδρά. Εντάξει, δεν είχαμε δράματα: Δευτερόλεπτα μετά ο φίλος μας κατάλαβε ότι το παιδί του έπινε νερό, το σήκωσε ψηλά και κάπου εκεί κόπηκε απότομα το βίντεο.
Οι εικόνες όμως αυτές με έπεισαν πως το να γράψω το γιο μου στο κολυμβητήριο ήταν σούπερ απαραίτητο, όχι μόνο επειδή θα του έκανε με πολλούς τρόπους καλό, αλλά γιατί σε μια χώρα που περιβάλλεται από θάλασσα, τα παιδιά μας επιβάλλεται να γνωρίζουν κολύμπι από μωρά.
Αυτή η εποχή είναι ιδανική. Έχει ζέστη αλλά όχι καύσωνα, το παιδί θα μπει με κέφι στο νερό (άλλωστε τα πρώτα μαθήματα είναι ουσιαστικά παιχνίδι) και θα είναι έτοιμο για τα πρώτα μπάνια στη θάλασσα. Αν ακόμη το σκέφτεσαι, διάβασε τους 5 λόγους που θα σε πείσουν να βγάλεις από τώρα το μαγιό και τις σαγονιάρες του μικρού σου από τη ντουλάπα.
Το κολύμπι είναι ιδανική άσκηση για τα μικρά παιδιά
Η άνωση και το νερό βοηθούν το σώμα του παιδιού να ασκηθεί και να δυναμώσει χωρίς όμως να ασκούνται πιέσεις στις ευαίσθητες ακόμη αρθρώσεις του και χωρίς τους κινδύνους τραυματισμού που μπορεί να υπάρχουν σε άλλα αθλήματα.
Με το κολύμπι βελτιώνεται επίσης η μυική συναρμογή ενός παιδιού, δηλαδή μαθαίνουν οι μύες του να λειτουργούν συντονισμένα και ταυτόχρονα δυναμώνει το μυοσκελετικό του σύστημα. Όσο για την ιδανική συχνότητα και χρόνο, αρκούν 2 με 3 φορές την εβδομάδα για 20-40 λεπτά κάθε φορά.
(Προσωπικά, αυτές οι επισκέψεις στο κολυμβητήριο ήταν το διάλειμμά μου, αφού καθόμουν έξω από την πισίνα και έπινα έναν καφέ διαβάζοντας το βιβλίο μου. Η μόνη μου «υποχρέωση» ήταν να κουνάω το χέρι μου όταν άκουγα «μαμά» – από το δικό μου παιδί ή από άλλα, δεν είχε και τόση σημασία!)
Διάβασε τη συνέχεια στο shape.gr
