Μάθετε στα παιδιά σας ότι η ζωή δεν τους «χρωστάει» – το παράδειγμα του Στίβεν Χόκινγκ

Στίβεν Χόκιγνκ

Λίγο ύστερα από τα εικοστά πρώτα του γενέθλια, απευθύνθηκε σε έναν ειδικό ο οποίος ξεκίνησε μία σειρά ιατρικών εξετάσεων ώστε να ανακαλύψει τι συνέβαινε στον Στίβεν Χόκινγκ. Οι γιατροί δεν ήταν σε θέση στην αρχή να του πουν από τι έπασχε παρά μόνο ότι απέκλειαν τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Του είπαν ότι είχε μία σπάνια ασθένεια, ότι θα χειροτέρευε και ότι δεν υπήρχε καμία θεραπεία.

“Η συνειδητοποίηση πως είχα μία ανίατη ασθένεια που ήταν πιθανό να με σκότωνε μέσα σε λίγα χρόνια, ήταν ένα μικρό σοκ” έγραφε αργότερα ο Στίβεν Χόκινγκ. “Πώς ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο να συμβαίνει σ’ εμένα; Γιατί θα έπρεπε να δεχτώ τέτοιο πλήγμα;”

Πώς μπορεί η ζωή να είναι τόσο άδικη;

Αλλά στο διάστημα της παραμονής του στο νοσοκομείο, ο Στίβεν Χόκινγκ είδε ένα αγόρι να πεθαίνει από λευχαιμία στο διπλανό κρεβάτι. “Σαφώς”, κατέληξε, “υπήρχαν άνθρωποι που ήταν σε χειρότερη κατάσταση από μένα. Τουλάχιστον εμένα η κατάστασή μου δεν με έκανε να νιώθω άρρωστος. Από τότε, όποτε νιώθω την τάση να λυπηθώ τον εαυτό μου, θυμάμαι εκείνο το αγόρι”.

Αλλά επιδεινώθηκε. Η φυσική του κατάσταση χειροτέρευε σταδιακά. Έβλεπε εφιάλτες ότι τον εκτελούσαν ή ότι θυσίαζε τη ζωή του για να σώσει άλλους.

“Αλλά δεν πέθανα”, έγραψε. “Στην πραγματικότητα, παρόλο που ένα σύννεφο κρεμόταν πάνω απ’ το μέλλον μου, ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι απολάμβανα τη ζωή πολύ περισσότερο τώρα απ’ ότι στο παρελθόν”. Τη στιγμή ακριβώς που η φυσική του δύναμη εξασθενούσε, η επιστημονική του φήμη άρχισε να αυξάνεται και συγχρόνως αρραβωνιάστηκε με τη μελλοντική του σύζυγο. “Εκείνος ο αρραβώνας άλλαξε τη ζωή μου”, θυμόταν αργότερα. “Μου έδωσε ένα λόγο για να ζω”.

Μετά το 1974, ωστόσο, ο Χόκινγκ δεν ήταν πια σε θέση να φάει μόνος του ή να σηκωθεί από το κρεβάτι και να ξαπλώσει πάλι. Ακόμη κι έτσι όμως, κατόρθωνε να συνεχίζει το επιστημονικό έργο του.

Αλλά το 1985 ο Χόκινγκ υπέστη ένα ακόμη πλήγμα.

Έπαθε πνευμονία και προκειμένου να σώσουν τη ζωή του, οι γιατροί αναγκάστηκαν να κάνουν τραχειοτομή, μία επέμβαση για να ανοίξουν άμεση δίοδο για τον αέρα μέσα από το λαιμό, περνώντας έναν κάθετο σωλήνα στην τραχεία. Ο Στίβεν Χόκινγκ, που τόσα πολλά υπέφερε και τόσα πολλά έχασε, έχασε πια για πάντα και τη δυνατότητα να μιλά και πλέον χρειαζόταν ολόκληρο το εικοσιτετράωρο τη φροντίδα νοσοκόμου. Θα έπρεπε να περάσει όλη του τη ζωή σε μία αναπηρική πολυθρόνα, σωματικά ανήμπορος.

Για ένα διάστημα, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο λαμπρός αυτός επιστήμονας μπορούσε να επικοινωνήσει, ήταν σχηματίζοντας τις λέξεις, ένα γράμμα τη φορά, ανασηκώνοντας τα φρύδια του όταν του έδειχναν το σωστό γράμμα πάνω σε έναν πίνακα με το αλφάβητο. Τελικά, κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει έναν μικρό υπολογιστή και ενσωματωμένο συνθεσάιζερ ομιλίας ώστε να επικοινωνεί. Τα χρησιμοποίησε επίσης για να γράψει ένα βιβλίο, δεκάδες επιστημονικών εργασιών, ακόμη και δημόσιες διαλέξεις.

Ο Χόκινγκ είναι σήμερα ίσως ο πιο φημισμένος φυσικός στον κόσμο. Έχει τρία παιδιά, ένα εγγόνι και δώδεκα τιμητικούς τίτλους… είναι εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχει επίσης λάβει πολλά βραβεία, μετάλλια και διακρίσεις.

Όταν ρωτήθηκε τι ένιωθε για την αναπηρία του και τις τραγικές αναποδιές της ζωής του, ο Χόκινγκ αποκρίθηκε:

“Δεν δίνω και μεγάλη σημασία. Προσπαθώ να ζω μία φυσιολογική ζωή όσο αυτό είναι δυνατό, και να μη σκέφτομαι την κατάστασή μου ούτε να στενοχωριέμαι για τα πράγματα που με εμποδίζει να κάνω, τα οποία δεν είναι πια και τόσο πολλά“.

Ο Χόκινγκ δεν παραπονιέται που η ζωή δεν είναι δίκαιη. Πώς φαντάζει ο σωρός των προβλημάτων σας δίπλα στον δικό του;

Απόσπασμα από το βιβλίο “50 μαθήματα ζωής που δεν διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία“, εκδόσεις Διόπτρα

Ακολούθησε το TheMamagers στο Instagram

Διαβάστε περισσότερα

Best of network