Στην οθόνη του μυαλού μου πρόβαλλαν όμορφες εικόνες από το μέλλον, λίγο φοβιστικές, αλλά ωραίες, δυνατές. Πήρα τη μάνα μου τηλέφωνο «θες να γίνεις γιαγιά;», τη ρώτησα, και από μέσα άκουσα ένα πνιχτό «ναι» σαν κόμπος που λύθηκε και που κράταγε κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο, αυτός ο κόμπος. Τηλεφώνησα στον φίλο μου, «θα το κρατήσω» του είπα και δεν πειράζει αν δεν θες, θα το καταλάβω.
Έξι μήνες μετά σε ένα δωμάτιο είπα το πρώτο «γεια» στο μικρό μου. Ανάμεσα σε μπαλόνια, αρκούδους, δάκρυα, χαμόγελα και πολύ ευγνωμοσύνη το μωρό μου ήρθε στον κόσμο μας τόσο γρήγορα και εύκολα, σαν να βιαζόταν, σαν να φοβόταν μήπως αλλάξω γνώμη.
Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν εξοντωτικοί. Πιο πολύ μέσα μου. Η αμφιβολία αν έκανα καλά με τραβούσε από το μανίκι κάθε φορά που ζοριζόμουν.
Και δεν ήταν κάθε φορά, ήταν κάθε στιγμή. Μου φάνηκαν όλα βουνό και ίσως να μην τα κατάφερνα, να έπνιγα το μωρό κατά λαθος με το γάλα του, να μην το τάιζα σωστά, να μην χιλιάδες πράγματα, αν δεν ήταν η μάνα μου στο πλευρό μου. Η μάνα μου, που την είχα χάσει κάπου στο δρόμο με τις αντιρρήσεις, με τα διαφορετικά μας «θέλω», τα διαφορετικά αυτονόητα. Ήρθαμε τόσο κοντά, την ένιωσα για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό «δική μου». Κρατούσε το μωρό μου και την έβλεπα να κρατάει εμένα. Ξαναγύρισα στην αγκαλιά της βρέφος, ακολούθησα μαζί της τη διαδρομή του μεγαλώματός μου και ακόμα το κάνω κι αυτό μου προκαλεί δέος.
Ο μικρός είναι σήμερα 2 ετών. Ο μπαμπάς του έρχεται και τον βλέπει συνέχεια. Δεν κάνουμε σχέδια για κοινό μέλλον, είμαστε πολύ νέοι. Αλλά αυτός θα είναι πάντα ο μπαμπάς του και είναι κάτι που δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε. Το κανόνισαν πατέρας και γιος μόνοι τους στο μαιευτήριο όταν κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά.
Με τη βοήθεια της μητέρας μου και μιας κοπέλας όλα έγιναν πιο εύκολα. Συνεχίζω τις σπουδές μου, βγαίνω τα βράδια, έχω τους φίλους μου, τη ζωή μου. Απλά προσέχω πια τον εαυτό μου. Η αίσθηση της «αθανασίας» που χαρακτηρίζει τα είκοσι χρόνια ζωής δεν υπάρχει πια. Παραμένει αυτή της «παντοδυναμίας» όμως. Και είναι αρκετή. Για την ακρίβεια είναι πολύτιμη. Ειδικά όταν είσαι 20 χρονών και έχεις ένα παιδί.
Γράφει η Μελίνα
