Ναι, εσύ στην ηλικία μου δούλευες, είχες φύγει από το σπίτι των γονιών σου από τα 18, είχες οικογένεια, παιδιά, σκυλιά, γατιά και κρατούσες ολόκληρο νοικοκυριό.
Και τώρα έρχεσαι και μου κουνάς εμένα πάνω κάτω το κεφάλι σου και αναρωτιέσαι γιατί οι νέοι της ηλικίας μου δεν κάνουν τίποτα απ’ όσα έκανες εσύ μία και δύο γενιές πριν. Και κάθεσαι και μονολογείς και λες ότι έχουμε βρει τη βολή μας, ότι τα θέλουμε όλα στο πιάτο, γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει, και δεν τολμάμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας γιατί είμαστε δειλοί ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Και όποτε τυχαίνει να ακούω αυτά τα λόγια κρατάω την ψυχραιμία μου μέχρι να ακουστεί η φράση «βαριέστε να δουλέψετε γιατί τα περιμένετε όλα απ’ τους άλλους». Και εκεί ακριβώς είναι που η λέξη «ψυχραιμία» σβήνεται αυτομάτως από το λεξιλόγιό μου και κόκκινα λαμπάκια αναβοσβήνουν παντού.
Συμβιβαζόμαστε να συμβιώνουμε με τους γονείς μας ενώ έχουμε κλείσει ήδη τα 24 και ακόμα χειρότερα συμβιβαζόμαστε να τους ζητάμε χρήματα γιατί στη δουλειά απλά δε μας πλήρωσαν. Και νιώθουμε ντροπή γι αυτό.
Βαριέμαι να δουλέψω σημαίνει ότι δεν ψάχνω για δουλειά. Σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω εφόδια και προσόντα ώστε να βγω επάξια στην αγορά εργασίας. Σημαίνει αδιαφορία. Σημαίνει ασυνειδησία. Όμως μάθε ότι αυτά που σκέφτεσαι και λες κουνώντας μας το δάχτυλο απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Γιατί εμάς η λέξη προϋπηρεσία μας έχει στοιχειώσει.
Γιατί σε κάθε αγγελία η φράση «ζητείται νέος,-α με προϋπηρεσία» μας έχει γίνει εφιάλτης.
Γιατί οι πόρτες που κλείνουν πίσω από κάθε υπεύθυνο προσωπικού δεν έκαναν ποτέ τόσο θόρυβο στα αφτιά σου όσο κάνουν στα δικά μας. Γιατί και όταν μετά από τόσες προσπάθειες βρίσκεται ένας άνθρωπος να σου ανοίξει μια πόρτα τότε οφείλεις να νιώθεις και υποχρεωμένος μη μπορώντας σε καμία περίπτωση να διεκδικήσεις αυτά που σου ανήκουν. Και δε μιλάω να διεκδικήσεις κάτι περισσότερο από αυτό που αξίζεις μιας και τώρα κάνεις τα πρώτα σου βήματα, όμως να απαιτήσεις αυτά που σου αναλογούν.
Αλλά τότε ακούς την ανέκφραστη και άχρωμη φωνή του υπεύθυνου απέναντί σου να σου λέει ότι θα δουλεύεις για 3 ευρώ την ώρα και το καταπίνεις. Γιατί ΟΦΕΙΛΕΙΣ να νιώθεις ευχαριστημένος και τυχερός που βρήκες έστω αυτή τη δουλειά. Γιατί τι κι αν σπατάλησες τόσα χρόνια ιδρώνοντας για ένα πτυχίο ή και για ένα δεύτερο; Γιατί τι κι αν το βιογραφικό σου είναι 2-3 σελίδες και είσαι μόνο 24; Κανείς δε θα νοιαστεί για σένα. Κι αν εσύ αρνηθείς τα 3 ευρώ ή κάνεις το «λάθος» να ζητήσεις κάτι παραπάνω τότε απλά θα πάνε στον επόμενο. Και είναι τόσοι πολλοί οι επόμενοι…
Και μετά από όλα αυτά ακούς πάλι τη φράση «εγώ στην ηλικία σου είχα φύγει από το πατρικό μου απ’ τα 18, εσύ τι περιμένεις; Πότε θα απογαλακτιστείς απ’ τη μάνα σου κι απ’ τον πατέρα σου;» Και τότε αναρωτιέμαι πού ζει αυτός ο κόσμος που έχει τέτοιες απορίες; Να σε ενημερώσω, λοιπόν, εσένα που θεωρείς τον μέσο Έλληνα νέο τεμπέλη και προσκολλημένο στην μάνα του και στον πατέρα του ότι με την αβεβαιότητα της μηνιαίας σύμβασης και τον μισθό των 300 ευρώ δεν μπορείς να ζήσεις ούτε σε κλουβί. Και πίστεψέ με ότι έστω κι εκεί θα πηγαίναμε αν ήταν να νιώσουμε αυτονομία κι αυτάρκεια. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που μας γεμίζει άγχος και πίεση.
Γιατί νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Γιατί δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας και τα όνειρά μας. Και προσπαθούμε τόσο πολύ γι αυτό που δε μας νοιάζει πια αν εσύ δεν το πιστεύεις. Γιατί για μας είναι μια καθημερινή απογοήτευση το πέρασμα του χρόνου που κυλάει άσκοπα και τρέχει κι εμείς δεν τον εκμεταλλευόμαστε όπως θα θέλαμε. Όπως ονειρευτήκαμε. Γιατί όλα είναι συμβιβασμοί. Συμβιβαζόμαστε να συμβιώνουμε με τους γονείς μας ενώ έχουμε κλείσει ήδη τα 24 και ακόμα χειρότερα συμβιβαζόμαστε να τους ζητάμε χρήματα γιατί στη δουλειά απλά δε μας πλήρωσαν. Και νιώθουμε ντροπή γι αυτό. Και είναι κάτι που μας εκμηδενίζει ως άτομα, ως ανθρώπους που θα πρέπει να βγουν στην κοινωνία να διεκδικήσουν ένα αξιόλογο μέλλον.
Εσύ λοιπόν, με την καραμέλα της σύγκρισης στο στόμα και με αυτό το επικριτικό και υπεράνω ύφος σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μας γεμίζεις με περισσότερο άγχος, φόβους, τύψεις και ενοχές. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να μας απογοητεύεις όλο και περισσότερο σε μια εποχή που όλα φαίνονται αβέβαια κάνοντάς μας να πιστέψουμε την αδυναμία και ανικανότητα που εσύ υποστηρίζεις ότι μας χαρακτηρίζει.
Σταμάτα λοιπόν. Εσύ ό, τι κατάφερες, κατάφερες. Τώρα είναι η σειρά μας και την αξίζουμε.
