Ήρθε ξαφνικά στη ζωή μας τον Σεπτέμβρη, ένα κορίτσι από μια άλλη χώρα, που μπήκε διστακτικά στην τάξη μας και με τον ίδιο δισταγμό παρέμεινε.
Δεν ακούσαμε τη φωνή της, δεν ήξερε ελληνικά και της πήρε χρόνο να καταλάβει γιατί βρισκόταν ανάμεσα μας.
Σιγά σιγά μας αγάπησε, όσο την αγαπήσαμε κι εμείς. καθόταν στα διαλείμματα δίπλα μου, της μιλούσα και της έδειχνα εικόνες, με παρατηρούσε όπως θα έβλεπε κανείς έναν άγνωστο κόσμο κι άρχισε μέρα με τη μέρα να μου χαμογελά.
Κι ύστερα ήρθε το κλείσιμο των σχολείων και τη χάσαμε. δεν μπήκε ποτέ στα τηλεμαθήματα, δεν υπήρχε κανείς να βοηθήσει στη μετάφραση, στη σύνδεση, στην επικοινωνία. Τα παιδιά με ρωτούσαν πού είναι, τους έλεγα όσα μάθαινα, πως είναι καλά, πως δυσκολεύεται να μάθει, να μιλήσει, να ανταποκριθεί. η στενοχώρια των παιδιών επανερχόταν.
Τελικά ανοίξαμε.
Και την πρώτη κιόλας μέρα φάνηκε μπροστά μας, ήρθε στην πόρτα της τάξης, στάθηκε με τα ίδια μάτια, πιο χαμογελαστά αυτή τη φορά, με αγκάλιασε και έκατσε στην καρέκλα της. ήδη νιώθει πιο άνετα, άρχισε να μας καταλαβαίνει, να κουνά το κεφάλι της στα ναι, στα όχι, να δείχνει αντικείμενα που της λέμε και να σιγοτραγουδά τραγούδια απ’ τη χώρα της.
Τη βδομάδα που μας πέρασε σκέφτηκα να βγάλουμε ομαδική φωτογραφία με τα παιδιά, να φτιάξουμε ένα ημερολόγιο όλοι μαζί. έστειλα μια μέρα πριν στους γονείς να το ανακοινώσω και την επόμενη ήρθαν τα παιδιά στολισμένα, χτενισμένα, με τα καλά τους ρούχα.
Σε κείνη δεν υπήρχε τρόπος να το πω, η οικογένεια δε μιλά ούτε αγγλικά. Ήρθε λοιπόν με τα απλά, τα καθημερινά της, τη φόρμα της, βγάλαμε μαζί φωτογραφίες, της άρεσε τόσο πολύ που ήμαστε όλοι μαζί και δεν είδα να νιώθει άσχημα για κάτι.
Την επόμενη μέρα ήρθε σχολείο με το ωραιότερο φόρεμα, με τούλια, αστερόσκονη, ένα πανέμορφο πλάσμα.
Ίσως πίστεψε ότι κάθε μέρα έχουμε φωτογράφηση.
Ίσως ήθελε να δείξει το δικό της όμορφο φόρεμα.
Για μένα, που τελικά παραείμαι ευσυγκίνητος και πιστεύω και στα κρυφά μηνύματα, ήταν μια απάντηση σε όσους με ρωτούν τι είναι για μένα η σχολική τάξη: είναι ένας χώρος που βάζουμε πάντα τα καλά μας.
Κι αγαπάμε, είτε μας φωτογραφίζουν, είτε όχι.
