Ακόμα και χτες, έλεγα στη μικρή μου κόρη να σκαρφαλώσει πάνω στο δέντρο της αυλής, χωρίς να φοβάται ότι θα πέσει. Θυμάμαι ότι κι εσύ με ενθάρρυνες να μάθω να σκαρφαλώνω, αντί να κλαίγομαι. Και νομίζω ότι ακόμα σε βλέπω να με παρακινείς να κάνω την προσπάθεια, αντί να φοβάμαι το χειρότερο. Μου δίδαξες πόση αξία έχει να στηρίζεται κανείς στον εαυτό του. Και σήμερα ξέρω ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο για σένα που μου άφηνες το περιθώριο να διακινδυνεύω. Πιστεύω ότι αυτές οι εμπειρίες του ρίσκου ήταν θεμελιακές για την επιτυχία μου και για τον τρόπο που ζω τη ζωή μου.
Πάντοτε έλεγες:
– Ξέχνα τι λένε οι άλλοι. Πες μου τι νομίζεις εσύ.
Θα σου χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη για αυτήν τη φράση που μου την επανέλαβες τόσες φορές. Ακόμα κι αν μερικές φορές αναρωτιόμουν γιατί δεν ήσουν σαν τους άλλους γονείς, που πάντα προσπαθούσαν να πείσουν τα παιδιά τους να φερθούν όπως οι άλλοι. Μου έδωσες την ευκαιρία να αναπτύξω τη δική μου σκέψη. Και τώρα βοηθώ τα παιδιά μου και τους συνεργάτες μου να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Δεν με καταλαβαίνουν πάντα. Ούτε συμφωνούν πάντα μαζί μου. Εγώ, όμως, ξέρω ότι κάποτε θα νιώσουν κι αυτοί ευγνωμοσύνη για το μεγαλύτερο από όλα τα δώρα: την αυτόνομη σκέψη.
Είχες πάντα τέτοια επιμονή να μην αφήνεις τις κακές μου συνήθειες να τραβήξουν την προσοχή σου. Ήξερες ενστικτωδώς ότι αυτό το πράγμα απλώς θα με ενθάρρυνε να συνεχίσω να φέρομαι έτσι. Συχνά, όταν ήμουν άτακτος ή αυθάδης, απλώς περίμενες να μου περάσει. Περίμενες ώρες ολόκληρες να καταφέρω να κάνω καλά ένα μικρό, ασήμαντο πράγμα, και τότε με επαινούσες. Πολύ γρήγορα, έμαθα να σταματώ την ανόητη συμπεριφορά και, αντίθετα, να κάνω κάτι που θα τραβούσε θετικά την προσοχή σου. Η “προσοχή” σου ερχόταν όταν σταματούσα τις ανοησίες. Την εποχή εκείνη δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, γιατί ήθελα να με προσέχεις συνεχώς. Αλλά όσο πιο άτακτος ήμουν, τόσο λιγότερη “προσοχή” μου έδινες. Τι καταπληκτικός τρόπος να με βοηθήσεις να σταματήσω την ανόητη συμπεριφορά.
Ήσουν πάντα όσο αυστηρός χρειαζόμουν και σε ευχαριστώ και για αυτό.
Στην προσπάθειά μου να γίνω ισχυρότερος στάθηκες δίπλα μου σαν ακλόνητος βράχος. Θυμάμαι ότι ποτέ δεν άκουγες τις δικαιολογίες μου. Χωρίς, όμως, να με διορθώνεις ή να προσπαθείς να αποδείξεις πόσο καλύτερος ήσουν εσύ. Ποτέ δεν με κορόιδευες ή δεν με ειρωνευόσουν και θέλω να ξέρεις πως αυτό στάθηκε πολύ σημαντικό.
Θα μπορούσα να συνέχιζα απεριόριστα αυτό το γράμμα, νομίζω όμως ότι ξέρεις πως ακριβώς νιώθω. Ήσουν το λαμπερό φως που μου έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσω τη δική μου λάμψη. Πάντα προτιμούσες να μου δίνεις το παράδειγμα, αντί να μου λες λόγια και κηρύγματα. Ήξερες ακριβώς τι ήθελες για τα παιδιά σου, και το ζούσες εκεί, μπροστά στα μάτια μου καθημερινά.
Σου χρωστώ τα πάντα και ταυτόχρονα νιώθω ότι δεν σου χρωστάω τίποτα. Ό,τι έκανες, δεν το έκανες για να ανταμειφτείς. Το έκανες γιατί ήξερες βαθιά μέσα στην καρδιά σου πραγματικά τι ήθελες για το παιδί σου.
Σε ευχαριστώ. Σε αγαπώ.
Απόδοση: Έλενα Θάνου
