Είναι λογικό όσοι δεν έχουν παιδιά ν’αποζητούν ήρεμες παραλίες, χωρίς παιδικές φωνές κι έντρομες μανούλες και μπαμπάδες να κυνηγάνε μπόμπιρες και κοτσιδάκια.
Ωστόσο, παιδιά υπάρχουν, κι επειδή ακριβώς είναι παιδιά και θέλουν κι αυτά να χαρούν τη θάλασσα, τα πηγαίνουμε στις παραλίες. Το πιο εύκολο να ξεστομίσει κάποιος που δεν είναι γονιός κι ενοχλείται απ’τη φασαρία και τη ζωηράδα των παιδιών είναι ότι δεν έχουν τρόπους, γιατί δεν τους έμαθαν απ’το σπίτι τους. Φυσικά κι υπάρχουν παιδιά χωρίς τρόπους που οι γονείς που δεν τους έμαθαν μερικά πράγματα. Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν μπορεί ν’αποφυγεί κανένας γονιός στην παραλία και παντού όταν έχει μικρά παιδιά, και γενικά παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά, όπως τα σκυλιά είναι σκυλιά και τα ζευγάρια είναι ζευγάρια.
Παραθέτω λοιπόν 4 απλά πραγματάκια που οι γονείς όσο κι αν θέλουμε, δεν μπορούμε πάντα ν’αποφύγουμε, όσο κι αν ενοχλούν τους υπόλοιπους. Εξαιρείται ο δημόσιος θηλασμός, που δεν θέλουμε ν’αποφύγουμε, επειδή κάποιοι έχουν πρόβλημα.
1. Κουβαλάμε όλο μας το σπίτι
Ναι, μπορεί να γινόμαστε γραφικοί για τους μη γονείς, αλλά όταν έχεις μικρά παιδιά στην παραλία πρέπει να τα’χεις όλα. Από διπλές και τριπλές αλλαξιές, παγούρια για τα μωρά αν διψάσουν μέχρι μια τσάντα με υγιεινά σνακ. Ένα μικρό ψυγείο για τα φρούτα, τα γιαουρτάκια κ.λ.π, πετσέτες, καπελάκια, διπλά αντηλιακά (άλλο το παιδικό άλλο για τους μεγάλους). Πάνες, κρέμες ενυδάτωσης για μετά την πάνα, ένα κιβώτιο με παιχνίδια (κουβαδάκια, φτυαράκια, ψαράκια που κάνουν σχέδιο στην άμμο). Ένα φουσκωτό στρώμα μαζί με την τρόμπα κι ό,τι άλλο κρίνει ο καθένας. Μπορεί να φαίνεται αστείο κι υπερβολικό στις διπλανές ομπρέλες, κι ίσως να είναι, αλλά το μπάνιο με μικρά παιδιά ισοδυναμεί με μια μετακόμιση. Κι αν δεν μας πιστεύετε, ρωτήστε τις μάνες σας.
2. Κυνηγάμε ενίοτε τα μικρά να τα ταΐσουμε
Ναι, παραπέμπει σε άλλες εποχές με τάπερ και κεφτεδάκια και μανάδες που μπούκωναν τα παιδιά στο στόμα. Η γνωστή αθάνατη Ελληνίδα μάνα. Εσύ είσαι, όμως, μιας άλλης εποχής και το αποφεύγεις αυτό. Μπορεί τα τάπερ σου να μην έχουν κεφτεδάκια, αλλά ένα φρούτο. Κι ένα γιαουρτάκι θα το πάρεις, γιατί η θάλασσα ανοίγει την όρεξη και τα μικρά παιδιά πεινάνε. Και ναι, ενίοτε θα κάνεις αυτό που τόσο έχεις κοροϊδέψει στο παρελθόν. Θα κυνηγήσεις το μωρό με το κουτάλι και το γιαούρτι στο χέρι, την ώρα που παίζει αμέριμνο με τα κουβαδάκια ή που πηδάει εδώ κι εκεί σαν κατσικάκι. Γιατί πολύ απλά ένα παιδί 2 και 3 ετών δεν θα καθίσει σταυροπόδι σαν μικρός κύριος ή μικρή δεσποινίδα να φάει το φρούτο του, ούτε θα σου πει: “Το έτρωγα ένα φρουτάκι τώρα, ρε μάνα“. Εκτός αν εσείς το λέγατε…
