3. Θα φωνάξουμε κι ένα “Γιάννηηηηηηη, όχι τόσο βαθιά”
Λένε πως οι γονείς στις παραλίες κάνουν φασαρία. Ναι, κάνουμε, ενίοτε. Κι όταν ο μικρός ξεθαρρέψει και μπει πιο βαθιά στο νερό, δεν μπορούμε να ψιθυρίσουμε: “Γιάννακη, όχι τόσο βαθιά“, ούτε να κάνουμε σήματα καπνού στον μικρό που ξεχάστηκε, για να μην ταράξουμε το ζεν της παραλίας. Εννοείται ότι πριν πας στην παραλία έχεις πει στο παιδί σου (μιλάμε για 6 ετών και πάνω) ότι δεν θα πηγαίνεις στα βαθιά, θα κολυμπάς μέχρι εκεί που σε βλέπω, δεν θα ανοιχτείς με το στρώμα κ.λ.π κ.λ.π. Αλλά ποιο παιδί είναι τέρας υπακοής πάνω στη λύσσα του παιχνιδιού; Αν δεν θέλετε να ακούτε ενίοτε και μια φωνή τύπου: “Όχι, τόσο βαθιά” ή “Πιο έξω σε παρακαλώ“, μπορούμε να πάρουμε μια σφυρίχτρα. Αλλά και πάλι κάτι θα βρείτε να πείτε.
4. Αλλάζουμε/θηλάζουμε το μωρό στην ξαπλώστρα
Όταν μια μητέρα θηλάσει το μωρό της στην παραλία, μπορεί και να νιώσει γύρω της μια “ενέργεια” τύπου δεν-έχουμε-καμία-όρεξη-να-βλέπουμε-το-στήθος-σου-φόρα-παρτίδα που την αφήνω ασχολίαστη. Έχουν γραφτεί κι ειπωθεί τόσα για το δικαίωμα μιας μάνας να θηλάζει δημοσίως. Επίσης, όταν αλλάζεις το μωρό σου στην ξαπλώστρα, σίγουρα η διαδικασία δεν είναι και το καλύτερο θέαμα. Ωστόσο, το μωρό δεν προειδοποιεί. Δεν μπορεί να κάνει την ανάγκη του στη λεκάνη, και – μαντέψτε – οι ελληνικές τουαλέτες και δη των οργανωμένων παραλιών, δεν έχουν χαρτί να σκουπιστείς, πόσο μάλλον χώρο για να αλλάξεις ένα μωρό. Αν δεν το αλλάξουμε, πιστέψτε μας, θα είναι χειρότερο για εσάς, καθώς μπορεί να μην βλέπετε το “αποτρόπαιο” θέαμα, σίγουρα, όμως, θα το μυρίζετε για ώρες.
