Ρωτήσαμε την ψυχολόγο πώς μπορεί μια μάνα να σκοτώσει τα παιδιά της και η απάντηση δεν είναι αυτή που περιμέναμε.
Θεωρείται δεδομένη, αυτονόητη, ανιδιοτελής… Αποτελεί, εδώ και αιώνες, μια από τις μεγαλύτερες, σταθερές και πιο ισχυρές δυνάμεις της φύσης. Σύμφωνα με τους λαϊκούς μύθους μπορεί να μετακινήσει βουνά και να διασχίσει ωκεανούς. Έχει τραγουδηθεί, έχει αποθεωθεί μέσα από ποιήματα, έχει πρωταγωνιστήσει σε θεατρικά έργα, έχει βαρύνει τα βλέφαρα εκατομμυρίων μωρών μέσα από νανουρίσματα που την εξυμνούν. Κι όμως, η μητρική αγάπη δεν είναι δεδομένη ούτε αυτονόητη. Εάν ήταν, τα προβλήματά μας θα ήταν λιγότερα, μιας και -όπως χαρακτηριστικά λέει η ψυχολόγος-οικογενειακός σύμβουλος Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου “η έλλειψη μητρικής αγάπης θα κάθεται πάντα στον καναπέ ενός ψυχολόγου”.
Πότε η μητέρα, αντί να αγαπά, σκοτώνει;
Κάθε παιδί ψάχνει την ασφάλεια και την αποδοχή στο βλέμμα της μητέρας του από τη στιγμή που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι είναι κάτι ξεχωριστό από αυτή. Τι γίνεται, όμως όταν η μητέρα είναι ικανή να σκοτώσει τα παιδιά της;
“Τα κίνητρα που ωθούν μία μητέρα να σκοτώσει το παιδί της διερευνώνται από τον χώρο της Ψυχολογίας χρόνια ολόκληρα”, εξηγεί η κυρία Κανελλοπούλου. “Και παρόλο που οι μητρικές παιδοκτονίες ενδέχεται σε κάποιες περιπτώσεις να επηρεάζονται από κάποια ψυχοπαθολογικά στοιχεία, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνονται και χωρίς αυτά”. Όπως είναι φυσικό, ο αντίκτυπος μιας τέτοιας πράξης στην κοινή γνώμη είναι τεράστιος. Ο λόγος είναι ότι οι παιδοκτονίες, εκτός από απεχθή εγκλήματα, έχουν κι έναν έντονο συμβολικό χαρακτήρα που τρομάζει. Τι συμβολίζει για μία μητέρα το να “εξουδετερώσει” το παιδί της;
“Οι διαγνώσεις πάντα έχουν πολλά να μας πουν”, συνεχίζει η ειδικός, “όμως ένα βαθύ, ουσιώδες κομμάτι θα μένει πάντα έξω από την ερμηνεία μας. Άραγε να είναι τα άλυτα παιδικά τραύματα, το κενό συναίσθημα ή το σκοτάδι του ατόμου; Αυτά χρήζουν βαθύτερης διερεύνησης”.
Διαβάστε τη συνέχεια στο madamefigaro.gr
