Τι γίνεται όταν η νονά είναι άφαντη;

«Μαμά, εμένα η νονά μου θα μου φέρει λαμπάδα; Θα μου φέρει δώρο;»

Τι γίνεται όμως όταν η νονά είναι άφαντη; Τι λες στο μικρό παιδί σου που περιμένει τον spider man λαμπάδα, το σοκολατένιο αυγό κι ένα ακόμα δώρο; Ποιος έχει χαλάσει την σχέση νονάς και γονιών; Οι γονείς; Οι νονοί; Γιατί δεν καλλιεργήθηκε αυτή η εξαιρετικής σημασίας σχέση; Μάλλον και στις δυο πλευρές αναλογεί το ίδιο μερίδιο ευθύνης.

Πολλές φορές, σε παρέες, σε τσακίρ κέφι μεταξύ φίλων ή ακόμα λιγότερο γνωστών λέμε, χωρίς δεύτερη σκέψη: “εγώ θα σου βαφτίσω το παιδί” και δίνουμε τα χέρια. Κάπως έτσι γίνονται πολλές κουμπαριές και μετά αγνοείται η τύχη των νονών. Τότε, οι γονείς ή οι παππούδες αναλαμβάνουν τα πασχαλινά δώρα, λαμπάδες, παπούτσια, αυγά κι ότι άλλο. Αυτό, βέβαια, ισχύει και για τα Χριστούγεννα, γενέθλια κι ονομαστικές εορτές. Γνωρίζω πολλές τέτοιες περιπτώσεις που νονοί εξαφανίστηκαν αμέσως μετά την βάφτιση. Δεν ήταν ποτέ φίλοι με την οικογένεια. Η κουμπαριά έγινε σε στιγμή ευδαιμονίας που είχε προκαλέσει το αλκοόλ.

Πολλές, επίσης, κουμπαριές έχουν γίνει, επειδή μπλέχτηκαν τα πεθερικά. “Ο τάδε που γνωρίζουμε, εδώ παρακάτω είναι καλός άνθρωπος. Να σας βαφτίσει το παιδί”. Κι οι γονείς, ο πατέρας ή η μητέρα συμφωνούν για να κάνουν το χατήρι του παππού. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Η χημεία δεν θα δέσει ποτέ και το παιδί θα μείνει χωρίς πνευματικούς γονείς.

Η έννοια νονά είναι κάτι πολύ σημαντικό για το παιδί.

Η κουμπαριά πρέπει να είναι μια σχέση δυνατή, συνεχής και αγάπης. Όπως το άγιο φως της λαμπάδας συμβολίζει την ανάσταση, την αγάπη, την ζωή και την συνέχεια, έτσι κι ο νονός. Πρέπει να είναι σύμβολο για το παιδί. Να το αγαπά σαν δεύτερος πατέρας, να το συμβουλεύει, να είναι δίπλα του στις χαρές, στις λύπες, στο μεγάλωμα του. Ένας μεγάλος φίλος που το παιδί θα αποζητά.

Οι γονείς πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στην επιλογή των νονών του παιδιού μας. Η απουσία της παρουσίας του νονού μπορεί να γίνει αγκάθι στην παιδική ψυχή. “Εγώ δεν έχω νονό” ακούς πολλές φορές να λένε μικρά παιδιά και στο πρόσωπο τους ζωγραφίζεται η απογοήτευση. Κάτι που εμείς στρώσαμε. Πόσες φορές έχουν χωρίσει ζευγάρια που έχουν γίνει νονοί και χωρίζουν κι από την κουμπαριά με την αιτιολογία ότι: ” Εγώ; Δεν βάφτισα εγώ. Ο πρώην άντρας μου έβαλε το λάδι”. Το θύμα του διαζυγίου το βαφτιστήρι.

Η βάφτιση είναι ένα μεγάλο, ιερό μυστήριο. Δεν εξαντλείται στην δεξίωση ούτε στα επώνυμα βαφτιστικά.
Η βάφτιση δεν είναι ένα μεγάλο πάρτι που με την αποχώρηση των καλεσμένων τα φώτα θα σβήσουν.
Αντίθετα. Το φως μόλις άναψε. Αυτό θα ακολουθεί το παιδί για πολλά χρόνια. Το φως που θα φωτίζει την ψυχή του, το συναίσθημά του, μαζί με αυτό το λαμπερότερο των γονιών του. Η δέσμευση αυτή είναι δέσμευση ζωής. Δεν είναι ένας ενθουσιασμός ενός γλεντιού.

Όταν πριν χρόνια είχα ρωτήσει τους γονείς μου, όταν ήμουν μικρή, ποια ήταν η νονά μου, μου απάντησαν “μια μακρινή ξαδέλφη στην Αμερική”.

Σπάνια την έβλεπα κι ακόμα πιο σπάνια έπαιρνα λαμπάδα. Ήταν και πολύ ηλικιωμένη. Την έβλεπα μια φορά τον χρόνο ή κάθε δυο χρόνια. Ήμουν πάντα γεμάτη παράπονο. Αντίθετα με την αδελφή μου που η νονά της ήταν η παιδική φίλη της μάνας μας. Μας επισκεπτόταν συχνά κι ακόμα το κάνει. Η νονά της αδελφής μου, λοιπόν, ανέλαβε τις υποχρεώσεις της δίκης μου νονάς. Κάθε Πάσχα μου έφερνε την λαμπάδα και το σοκολατένιο αυγό. Η χαρά μου απερίγραπτη. Επιτέλους είχα κι εγώ νονά. Ακόμα νονά την αποκαλώ. Μια όμορφη γλυκιά σχέση ζωής που συνεχίζεται.

Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού