Πριν κάνουμε παιδιά, συζητούσαμε με τον σύζυγό μου αν είναι καλό τα παιδιά μας να έχουν μικρή διαφορά ηλικίας. Συζητώντας καταλήξαμε πως, όπως όλα τα πράγματα, και αυτό, έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Παρ’ όλα αυτά, όταν τελικά κάναμε τα παιδιά μας με 16 μήνες διαφορά το ένα από το άλλο καταλάβαμε ότι, παρά τις δυσκολίες του, ήταν ένα πραγματικό δώρο.
Οι πρώτες μέρες
Ο γιος μας γεννήθηκε 16 μήνες μετά την κόρη μας. Ο σύζυγός μου και εγώ δεν είχαμε συνειδητοποιήσει σε τι “περιπέτεια” μπαίναμε, αλλά και ποιος γονέας το αντιλαμβάνεται από την αρχή. Άλλωστε το πρωτότοκό μας ήταν ένα «εύκολο» μωρό και είχαμε την αφέλεια να πιστεύουμε πως έτσι είναι όλα τα μωρά. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, όμως, βρεθήκαμε σε έναν κόσμο με δύο μωρά σε πολύ κοντινή ηλικία.
Και τα δυο φορούσαν πάνες, κανένα δεν περπατούσε, ενώ η μπέμπα μας, που ήταν το πρώτο παιδί, μετά βίας μπορούσε να προφέρει τη λέξη μωρό. Το παιδί-βοηθός που συμβαίνει συχνά με το μεγαλύτερο παιδί ήταν κάτι που δεν μπορούσε να λειτουργήσει στη δική μας οικογένεια. Εκείνες τις πρώτες μέρες, η κόρη μου δεν μπορούσε καν να σηκωθεί από τον καναπέ χωρίς να αναποδογυρίσει, έπρεπε να την ταίσω και να αρχίσω να την μαθαίνω να πηγαίνει στο γκιο γκιο. Είχα φίλους με δίδυμα που μου έλεγαν πως αν δίδυμα τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα! Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γι’ αυτό, αλλά η αλήθεια είναι πως τα πρώτα 4-5 χρόνια ζούσαμε μέσα σε μια θολούρα.
Ο καιρός περνάει γρήγορα
Σήμερα είμαι μητέρα δυο παιδιών, επτά και σχεδόν έξι ετών. Δεν μπορώ να φανταστώ το ένα χωρίς το άλλο. Και αν και είναι σε κοντινή ηλικία έχουν τα δικά τους ξεχωριστά ενδιαφέροντα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνουν πολλά πράγματα μαζί. Το καλό με το ότι μπορούν να συντροφεύονται μεταξύ τους είναι ότι δεν χρειάζεται να τα απασχολώ διαρκώς, άσχετα αν κάνουμε πράγματα όλοι μαζί.
Το σπίτι μας ήταν γεμάτο πάντα με κούνιες, παιχνίδια, μπιμπερό και όλα εκείνα τα αξεσουάρ που χρειάζονται τα νήπια και όταν πια τα παιδιά μεγάλωσαν, δεν χρειάστηκε να αποθηκεύσω τίποτα για μετά, καθώς είχαμε τελειώσει με κάποιες ηλικίες οριστικά.
Όταν κάνουμε κάτι σαν οικογένεια, δεν χρειάζεται να αποφασίζουμε σε ποιο μέρος θα πάμε ώστε να ικανοποιηθούν και τα δύο. Πάμε στα ίδια παιδικά πάρτυ, στα πάρκα με τις δραστηριότητες συγκεκριμένων ηλικιών, ψωνίζουμε παρεμφερή ρούχα που μπορούν να μοιράζονται και γενικά όλο αυτό έχει μια μεγάλη ευκολία. Και το καταλαβαίνω όταν βλέπω γονείς με παιδιά με αρκετή διαφορά ηλικίας, όπου τα ενδιαφέροντα, οι παρέες και οι ανάγκες απέχουν και μου φαίνεται πραγματικά δύσκολο. Πόσο θαυμάζω αυτούς τους γονείς. Βέβαια, όπως εγώ δεν μπορώ να φανταστώ ότι έχω παιδιά σε διαφορετικές φάσεις της ζωής, έτσι και οι γονείς παιδιών με μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας πιθανότατα δεν μπορούν να φανταστούν ότι πρέπει να αλλάζουν πάνες 15 φορές την ημέρα με δυο πολύ μικρά παιδιά στο σπίτι.
Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν όλες οι οικογένειες να «προγραμματίσουν» πότε θα κάνουν παιδιά. Άλλωστε, όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικά οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με τις δικές τους μοναδικές προκλήσεις και προσωπικότητες. Επομένως η «καλύτερη» διαφορά ηλικίας μεταξύ των αδελφών δεν είναι επιστήμη, αλλά προσωπική προτίμηση.
Απόδοση Έλενα Θάνου
