Ας μην βαφτίζουμε τα κακότροπα παιδιά μας “έντονες προσωπικότητες”

Όταν δημιουργούμε κακότροπα, αγενέστατα παιδιά γιατί δεν μπορούμε να τους βάλουμε όρια, είναι καλύτερα να πούμε “δυσκολεύομαι να το οριοθετήσω“ από το να το βαφτίσουμε “προικισμένο”, “επαναστάτη” και μελλοντικό leader.  Οι ενήλικες που ηγήθηκαν κρατών, ομάδων ή δεν ξέρω τι άλλο, αυτοί που πήγαν ένα βήμα παραπέρα τον κόσμο, δεν ήταν απαραίτητα κακομαθημένα παιδιά όταν ήταν μικροί. Πολλές φορές όταν τα παιδιά μας δεν τα πηγαίνουν καλά στα μαθήματα λέμε, κι εγώ το έχω πει, δεν θα βγάλω την ουρά μου απέξω “και ο Αϊνστάιν ήταν σκράπας στο σχολείο“. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιο παιδί αντιμετωπίζει δυσκολίες στα μαθήματα, ή δεν θέλει να διαβάσει είναι εκκολαπτόμενος Αϊνστάιν.

Ας χαλαρώσουμε λίγο και ας δούμε πώς δεν θα γεμίσουμε τον κόσμο με ακόμα έναν αγενή, κακομαθημένο ενήλικα που έχει μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι είναι “ξεχωριστός” άρα αυτή η διαφορετικότητα, του επιτρέπει να φέρεται σαν γαϊδούρι.

Όταν η διαπαιδαγώγηση είναι επιτρεπτική, δηλαδή η πειθαρχία που ασκούμε εί­ναι χαλαρή, χωρίς ίχνος κανόνων και συνεπειών, η ελευ­θερία παίρνει την πιο ακραία της διάσταση και το παιδί κάνει ό,τι θέλει. Οι περισσότεροι γονείς είμαστε πολύ ανε­κτικοί απέναντι στα παιδιά μας πιστεύοντας ότι έτσι τα κάνουμε ευτυχισμένα ή ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν και θα εκτιμήσουν την ελευθερία που τους δώσαμε.

Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μεταβιβάζουμε τη δύναμη και τον έλεγχο εξολοκλήρου στα παιδιά με αποτέλεσμα να γαλουχούνται με ιδέες του τύπου «είμαι παντοδύναμος» ή να πιστεύ­ουν πως οι κανόνες είναι μόνο για τους άλ­λους ενώ αυτά μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να οριοθετήσεις ένα παιδί.

Είναι όμως προτιμότερο να μην λέμε ψέμματα στους ίδιους τους εαυτούς μας νομίζοντας ότι μεγαλώνουμε “ξεχωριστά” παιδιά που αντιδρούν στις κοινωνικές συμβάσεις και γι’ αυτό φέρονται με απαράδεκτο τρόπο στους γύρω τους. Σίγουρα υπάρχουν “προικισμένα” παιδιά που απαιτούν ιδιαίτερη αντιμετώπιση. Όταν, όμως, λέμε “ιδιαίτερη αντιμετώπιση” δεν εννοούμε ότι τα αφήνουμε να αλωνίζουν στη ζωή μας. Εννοούμε ότι τα βοηθάμε να ενταχθούν στο σύνολο, χωρίς να “χάσουν” αυτά τα ξεχωριστά ταλέντα που διαθέτουν ή χωρίς να τα “θυσιάσουν” προκειμένου να γίνουν αποδεκτά. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Γράφει η Ηλέκτρα – αναγνώστρια και mamager!