Με τα μάτια σε εμάς
– Μαμά πως αισθάνεσαι που έβγαλα τις βοηθητικές;
Δεν απάντησα. Ή μάλλον απάντησα:
– Εσύ πως αισθάνεσαι; Μου είναι αρκετό να βλέπω να κάνεις αυτό που θέλεις…
Ακόμα σκέφτομαι ότι ήταν λίγο κρύα η απάντηση. Άνευρη, άτολμη, λίγο περίεργη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να με ρωτήσει. Γιατί να τον νοιάζει πως αισθάνομαι εγώ για αυτό που κάνει αυτός;
Γιατί τους νοιάζει πολύ. Μπορεί να προσπαθούμε να μην τους νοιάζει με στόχο να τους ενδυναμώσουμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει.
Σκέφτομαι τους/τις έφηβους/ες αυτή την περίοδο που επεξεργάζονται τα αποτελέσματα από μια μεγάλη προσπάθειά τους. Και ενώ είναι μία δική τους υπόθεση έχουν και αυτό το νοιάξιμο – Πώς αισθάνονται οι γονείς μου για μένα;
Πάντα όταν σκέφτομαι αυτή την ερώτηση κλείνω τα μάτια μου και βλέπω το βλέμμα αποδοχής και αγάπης να μ αγκαλιάζει, το βλέμμα που κι εγώ πήρα με φειδώ.
Εκεί που τραβάνε τη σακούλα των σκουπιδιών και πέφτουν τα ζουμιά, εκεί που βιαζόμαστε και ακόμα δένουν τα παπούτσια, εκεί που ζητάνε άλλα 5 λεπτά στην παιδική χαρά, εκεί που χαίρονται, εκεί που μας αγκαλιάζουν, εκεί που λένε πόσο σ αγαπώ, εκεί που κάνουν ένα βήμα, και μετά ένα βήμα πίσω, εκεί που βγάζουν 19.234 μόρια και εκεί που δεν βγάζουν κανένα μόριο… Πως αλήθεια τα κοιτάμε; Τι θα απαντούσαν αν κάποιος/α τα ρωτούσε:
– Πως αισθάνονται οι γονείς σου για σένα;
Dimitra Gounari – Parent Coach / Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων
