Μεγάλες παρέες, συγκεντρώσεις μαμάδων, και συζητήσεις. Για το τι πρέπει να διαβάσουν, τι πρέπει να φάνε, τι τιμωρίες πρέπει να μπουν για να γίνουν “άνθρωποι” – λες και δεν είναι. Να γίνουν “ανεξάρτητοι” γιατί ο κόσμος είναι κακός και δεν θα μπορούν να επιβιώσουν στις δυσκολίες της ζωής.
“Να μάθουν να τα βγάζει πέρα μόνος του” λέει μια γνωστή για τον 15 μηνών γιο της. “Δεν θα τον έχω εγώ στο κρεβάτι μου να τον κάνω μαμάκια”. “Πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνο του”.
“Κλαίει; Ε κάποια στιγμή θα σταματήσει”, λέει μια άλλη. “Δεν μπορεί όποτε κλαίει να τρέχω, γιατί έτσι θα μάθει να τα ζητάει όλα στο χέρι”.
Αν είσαι περαστικός, θα νομίζεις ότι η κουβέντα αφορά τίποτα δεκάχρονα. Που ζητάνε τα πάντα στο χέρι, που δεν κάνουν τίποτα μόνα τους που κλαίνε για να τραβήξουν την προσοχή και είναι λογικό εκεί να βάλεις όρια ως γονιός.
Αν μπεις στην κουβέντα όμως με έκπληξη θα αντιληφθείς ότι αυτοί οι γονείς μιλάνε για μωρά που δεν μιλάνε ακόμα, για πλασματάκια απολύτως εξαρτημένα από αυτούς, για μικρές ψυχές που ο μόνος τρόπος που μπορούν να επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους και όσα νιώθουν, είναι το κλάμα.
Που το μόνο που ζητάνε, όπως κάθε πλάσμα στον πλανήτη, είναι την ανάσα, το δέρμα και την παρέα της μαμάς τους για να κοιμηθούν.
Κι εμείς το θεωρούμε παράλογο, το θεωρούμε εξάρτηση, το θεωρούμε απαίτηση στην οποία αν υποκύψουμε θα φτιάξουμε “εξαρτημένα” παιδιά. Είναι δυνατόν;
Για να γίνει ένα παιδί ανεξάρτητο πρέπει να έχει βιώσει την ασφάλεια στο μεδούλι του. Πρέπει να έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες του για χάδια, για φιλιά, για αγάπη. Πρέπει να νιώθει πως όταν κλαίει στην κούνια του και το στηθάκι του ανεβοκατεβαίνει από τους λυγμούς, δυο χέρια θα έρθουν να το σηκώσουν, να το αγγίξουν, δυο μάτια θα το κοιτάξουν και μια φωνή θα το καθησυχάσει, θα του τραγουδήσει, θα το νανουρίσει. Θα πρέπει να ξέρει ότι κάποιος είναι εκεί για αυτό, τώρα που από αυτόν τον άλλον εξαρτάται η ζωή σου και η ύπαρξή του ολόκληρη. Και μόνο όταν αυτός ο άλλος είναι ΕΚΕΙ, το μωρό θα καταγράψει μέσα του ότι δεν είναι ΜΟΝΟ. Αυτή η καταγραφή, αυτή η αίσθηση της ασφάλειας που θα εγκαθιδρυθεί στο “είναι” του, και μόνο αυτή, θα του δώσει φτερά να γίνει ανεξάρτητο. Και όταν λέω ανεξάρτητο, μιλάω για συναισθηματικά ανεξάρτητο.
Ένα παιδί που έχει πάρει αγάπη, νοιάξιμο, χάδι και γλυκές κουβέντες, θα νιώθει ότι αξίζει. Και όταν νιώθεις ότι αξίζεις κινείς βουνά, βγάζεις φτερά και δεν μπορεί κανένας και τίποτα να σε σταματήσει.
Η παιδική ηλικία είναι μια σταδιακή απομάκρυνση από την πλήρη εξάρτηση από τους γονείς μας, μέχρι να αγγίξουμε την πλήρη ανεξαρτησία. Οποιαδήποτε προσπάθεια επιτάχυνσης αυτής της διαδικασίας μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει. Αφήστε τα πράγματα να έρθουν φυσικά.
Πιέζοντας ένα παιδί να «απομακρυνθεί» από σένα, το κάνεις να γατζώνεται περισσότερο πάνω σου. Γεμάτος ο κόσμος από ανθρώπους που θέλουν να “γατζωθούν” σε άλλους, αναζητώντας στην ενήλικη ζωή τους την ασφάλεια που δεν πήραν όταν ήταν μωρά.
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Μόνο θα δώσω στο παιδί μου την αίσθηση της ασφάλειας που θα το κάνει ισορροπημένο ενήλικα.
Σοφία Πλατή
