Όταν ήμουν παιδί, έβλεπα τη μητέρα μου όπως τα περισσότερα παιδιά. Ανίκητη. Μία σούπερ ηρωίδα που ξεπερνούσε τα εμπόδια με άνεση, που έβγαινε από κάθε δοκιμασία αλώβητη. Όλη μου τη ζωή ήθελα να γίνω σαν εκείνη.
Όταν μεγάλωσα, 15 ετών πια, η μητέρα μου εξακολουθούσε να είναι η ηρωίδα μου. Μια ανύπαντρη γυναίκα με δύο παιδιά που φρόντιζε να έχει τα πάντα στην εντέλεια. Βάζοντας τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα. Όχι για να μας το χτυπήσει, όχι για να απαριθμήσει τις θυσίες της, αλλά γιατί έτσι ένιωθε. Θυμάμαι που συχνά την παρότρυνα να βγει έξω, να διασκεδάσει, αλλά είχε άγχος εμάς.
Όταν έκλεισα τα 22 και ο αδερφός μου τα 20, άρχισε σιγά-σιγά να βγαίνει. Να ξαναπιάνει τη ζωή της από την αρχή. Χωρίς την έννοια μας. Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μου χαρά. Να την βλέπω να ανασαίνει ξανά, να ντύνεται, να ετοιμάζεται, να βάζει το άρωμά της. Να μας στέλνει φιλιά πίσω από την πόρτα.
Εκείνο το βράδυ, θα πήγαινε σινεμά με δυο φίλες της. Καθώς επέστρεφε, τράκαρε και χτυπημένη βγήκε από το αυτοκίνητο ζητώντας βοήθεια. Τότε τα κινητά ήταν ακόμα μια πολυτέλεια και δεν μπόρεσε να μας ειδοποιήσει. Κανείς δεν σταμάτησε να τη βοηθήσει…
Η πρόωρη απώλειά της είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ. Τα 14 χρόνια που πέρασαν, δεν μπόρεσαν να τη γιατρέψουν και δεν νομίζω ότι θα το καταφέρουν τα επόμενα.
Αυτά που έμαθα και βιώνω από την απώλειά της και μετά είναι πολλά. Τα πιο σημαντικά όμως είναι ότι…
1. Θα μου λείπει πάντα
Σε όλες τις φάσεις της ζωής σου, ο γονιός που έχασες σου λείπει. Ιδιαίτερα στις πιο σημαντικές σου στιγμές, όπως στο γάμο ή στη γέννηση του παιδιού σου.
2. Όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ ότι της μοιάζω πολύ
Τώρα που είμαι μητέρα κι εγώ, θυμάμαι τα θαύματα που κατάφερνε η μητέρα μου. Πήρα μαθήματα ζωής, από την ύπαρξή της και μόνο.
3. Φοβάμαι ότι θα την απογοητεύσω
Αν παραιτηθώ, αν κάνω το οποιοδήποτε λάθος, η μητέρα μου δεν θα μου τηλεφωνήσει ανήσυχη. Δεν θα σταθεί στην πόρτα να μου φωνάξει να φορέσω το μπουφάν μου. Όμως, σε ότι κάνω, αποζητώ την έγκρισή της. Τι θα έλεγε, αν ήταν εδώ; Θα ήταν περήφανη για εμένα;
4. Εκνευρίζομαι με όσους δεν σέβονται τους γονείς τους
Βγαίνω από τα ρούχα μου όταν βλέπω παιδιά να φέρονται άσχημα στους γονείς τους. Το ξέρω ότι πολλές φορές οι γονείς είναι ενοχλητικοί, όμως είναι οι μόνοι που έχεις.
5. Οι γιορτές πια δεν είναι τόσο ευχάριστες
Την σκέφτομαι συνέχεια κατά τη διάρκεια των γιορτών. Ειδικά στη Γιορτή της Μητέρας.
6. Καταφέρνω να μην δείχνω τον πόνο μου, όταν με ρωτούν για τη μητέρα μου
Δεν το αναφέρω σε όλους. Δεν θέλω να με λυπούνται. Όταν όμως, κάποιοι με γνωρίζουν καλύτερα και συνειδητοποιούν ότι δεν αναφέρω τη μαμά μου στο παρόν ή στο μέλλον, αρχίζουν να αναρωτιούνται. Πολλοί, λοιπόν, με ρωτούν. Εδώ και χρόνια, έχω μάθει να τους απαντάω, χωρίς κλάματα και λυγμούς. Είναι σαν να κρατάω την αναπνοή μου για μερικά λεπτά.
7. Τα ξαφνικά κλάματα είναι απόλυτα φυσιολογικά
Μερικές φορές κλαίω, χωρίς να υπάρχει λόγος. Ίσως επειδή μου τη θύμισε κάποιο τραγούδι ή κάτι που είδα τυχαία. Ο πόνος μπορεί να μη φαίνεται, αλλά είναι πάντα εκεί.
8. Η μητρότητα φαντάζει τρομακτική χωρίς εκείνη
Το να’μαι μητέρα, χωρίς να’χω τη μητέρα μου, είναι ένα απ’τα δυσκολότερα πράγματα που’χω κάνει στη ζωή μου. Την ημέρα που γέννησα, ήθελα απλά να την είχα κοντά μου, να μου δίνει κουράγιο. Ο γιος μου δεν θα τη γνωρίσει ποτέ και αυτό με στενοχωρεί.
Το να γίνω μια φυσιολογική γυναίκα, χωρίς να έχω τη μητέρα μου, ήταν μια πρόκληση.
Η μητέρα, είναι αναντικατάστατη.
Απόδοση – επιμέλεια: Αλίκη Τσάση
Διαβάστε επίσης:
Η μητέρα που πάντοτε ονειρευόμουν είναι η δική μου – άργησα, αλλά το κατάλαβα
