‘Τα μωρά μου είναι δικά μου, αλλά δεν τα γέννησα.
Έχω δύο παιδιά — περίεργα, γλυκά, πεισματάρα, τρελά, έξυπνα και πολύ χαρούμενα παιδιά. Μας ήρθαν με υιοθεσία και ολοκληρώνουν την οικογένειά μας. Όπως πολλές άλλες μαμάδες μικρών παιδιών, οι μέρες μου περνούν κυνηγώντας νήπια, πλένοντας άπειρα ρούχα, δημιουργώντας όρια, διδάσκοντας μαθήματα ζωής, ποδηλασία, μαγείρεμα, καθάρισμα, σκούπισμα μύτης, διαβάζοντας ιστορίες πριν τον ύπνο και, τέλος, πέφτω στο κρεβάτι. Το τέλος της ημέρας.
Και όπως κάθε μαμά, αναρωτιέμαι αν τα κάνω καλά. Μερικές φορές ανησυχώ ότι δεν είμαι αρκετή. Αναρωτιέμαι αν τους έχουμε προετοιμάσει να κάνουν τις σωστές επιλογές ως έφηβοι ή να επιλέξουν τα σωστά μονοπάτια ως νέοι ενήλικες. Ελπίζω να τους διδάσκω αρκετά για την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, την ταπεινοφροσύνη, τον αυτοέλεγχο και οτιδήποτε άλλο θέλουμε να γνωρίζουν οι μικροσκοπικοί μας άνθρωποι. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα τι κάνω, αλλά ελπίζω σίγουρα να είναι αρκετό.
Ως μαμά με υιοθεσία, έχω μερικές μοναδικές ανησυχίες.
Απ’ έξω, είμαι μια μαμά όπως κάθε άλλη μαμά στον κόσμο. Θέλουμε το καλύτερο και υψηλότερο για τα παιδιά μας. Αντίθετα, σε αντίθεση με τις περισσότερες μαμάδες, ανησυχώ επίσης μήπως μου κάνουν τις δύσκολες ερωτήσεις σχετικά με την υιοθεσία, κάτι που υποπτεύομαι ότι είναι προ των πυλών με το τετράχρονο παιδί μου. Αναρωτιέμαι πώς θα είναι οι μελλοντικές σχέσεις με τους βιολογικούς τους γονείς. Αναρωτιέμαι πώς θα νιώσουν όταν μάθουν ότι οι βιολογικές μαμάδες τους έχουν γεννήσει και μεγαλώσει άλλα παιδιά. Και μερικές φορές ανησυχώ για την ψυχική υγεία του παιδιού μου, καθώς η βιολογική του μητέρα είχε τέτοια προβλήματα. Έτσι, το να είμαι μητέρα μέσω της υιοθεσίας φέρνει μοναδικές διαφορές με τις άλλες μαμάδες που αναπόφευκτα θα έχω τόσο εγώ όσο και τα παιδιά μου στο μέλλον.
Από τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι πλησιάζει η στιγμή να έρθει το παιδί στο σπίτι, ο κόσμος είναι λίγο διαφορετικός για εμάς τις θετές μαμάδες, από την πρώτη συνάντηση μέχρι την ψυχολογική προετοιμασία αλλά και αυτή του σπιτιού. Δεν νομίζω ότι νιώθουμε ποτέ πραγματικά ασφαλείς. Είναι ασφαλές να πιστέψεις ότι αυτό το μωρό θα έρθει σπίτι μαζί σου: Ασφαλές ώστε να διακοσμήσεις το βρεφικό δωμάτιο ή να το πεις στην οικογένειά σου και στους φίλους σου, από φόβο μήπως σε συντρίψει το αδιανόητο.
Ως μαμά μέσω υιοθεσίας, η θλίψη και η χαρά συχνά συνυπάρχουν.
Αν, όπως εγώ, υιοθετείτε ένα βρέφος και είστε παρούσες στο νοσοκομείο, συνεχίζετε να κρατάτε την αναπνοή σας μέχρι να υπογράψουν τα έγγραφα υιοθεσίας. Η εμπειρία του νοσοκομείου είναι το πιο όμορφο, λυπητερό τραγούδι που έχετε ακούσει ποτέ. Κάποτε άκουσα να το λένε γάμο και κηδεία στο ίδιο δωμάτιο. Ερωτεύεστε αυτό το μωρό, αλλά νομικά δεν είναι δικό σας. Προσπαθείτε να δείξετε ευαισθησία στα συναισθήματα της βιολογικής μητέρας που προσπαθεί να μείνει γενναία.
Όταν πήρα αγκαλιά τον νεογέννητο γιο μου, είχα πλήρη επίγνωση ότι ήταν ένα δώρο να τον κρατάω τόσο κοντά στο σώμα μου. Αλλά ένιωθα και απατεώνας. Τότε με χτύπησε απροσδόκητη θλίψη χωρίς να το θέλω. Αυτή ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές της ενήλικης ζωής μου αλλά εγώ θρηνούσα. Όλες οι γυναίκες σε εκείνο τον όροφο του νοσοκομείου είχαν μόλις φέρει μια ζωή σε αυτόν τον κόσμο, κάτι που το σώμα μου δεν θα μου επέτρεπε ποτέ να κάνω.
«Τι ακριβώς έχω κάνει για να αξίζω αυτό το παιδί;»
Η σκέψη ήταν σπαρακτική και απρόσκλητη, αλλά αυτή είναι η σκέψη που με συνέθλιβε. Και δεν σταματά εκεί. Δεδομένου ότι πάλεψα με τη στειρότητα για πολλά χρόνια, η θλίψη εμφανίζεται περιστασιακά. Όταν κάποιος που γνωρίζω μένει έγκυος (και τόσο εύκολα, φαίνεται), θα έλεγα ψέματα αν σας έλεγα ότι δεν με τσούζει ακόμα. Όχι, δεν είναι τίποτα όπως πριν, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει πόνος όταν συμβαίνει. Αυτό που κάποτε ήταν μια γροθιά στο στομάχι, τώρα μοιάζει περισσότερο με θραύσμα. Αυτά τα συναισθήματα θα υπάρχουν πιθανώς πάντα σε κάποιο βαθμό και νιώθω όλο και πιο άνετα με αυτό. Αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και πιθανότατα μέρος της διαδικασίας επούλωσης.
Ως μαμά μέσω υιοθεσίας, είμαι απόλυτα ευλογημένη.
Η υιοθεσία είναι ένα όμορφο χάος, το οποίο, με τη σειρά του, ήταν η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή ολόκληρης της οικογένειάς μου. Μετά από μια δύσκολη περίοδο υπογονιμότητας, επιλέξαμε την υιοθεσία. Τα παιδιά μου είναι ακριβώς αυτό – τα παιδιά μου. Και εξαιτίας τους, είμαι μαμά και μάλιστα «κανονική» μαμά!
Αν και μπορεί να μην το ξέρω ποτέ με βεβαιότητα, νομίζω ότι είναι ασφαλές να υποθέσω ότι είμαι ακριβώς όπως κάθε άλλη μαμά, αν και έκανα ένα ελαφρώς διαφορετικό ταξίδι για να φτάσω εδώ. Και η ζωή μας θα είναι λίγο διαφορετική στο μέλλον”.
Πηγή:baby-chick.com
