Παράλληλα, γνωρίσαμε και περιπλανηθήκαμε σε μια χώρα με ένα απίστευτο φυσικό τοπίο, το οποίο διατηρείται όμορφο και ανέπαφο όχι τυχαία, αλλά με την ουσιαστική παρέμβαση και συμμετοχή των κατοίκων της. Είδαμε προς μεγάλη μας έκπληξη ότι κάθε φορά που γίνεται ένα μεγάλο δημόσιο έργο (όπως για παράδειγμα το τραμ στο κέντρο τoυ Luxembourg ville) και συνεπώς συντελείται μια περιβαλλοντική επιβάρυνση με την κοπή δέντρων σε μια περιοχή, σε κάποια άλλη περιοχή της χώρας αποφασίζεται η φύτευση αντίστοιχης δασικής έκτασης (κάτι βεβαίως τελείως αδιανόητο και ουτοπικό για την Ελλάδα).
Αλλά και στην πιο προσωπική μας επαφή με τους ανθρώπους, καταλάβαμε ότι κάθε φορά που είχαμε κάποιο πρόβλημα με την προσαρμογή μας στην ξένη χώρα, υπήρχε διάθεση να μας ακούσουν και να μας βοηθήσουν με όποιον τρόπο θεωρούσαν καλύτερο.
Είναι πολλές άλλες εικόνες και εμπειρίες που θα μπορούσα να σου περιγράψω. Αναμφίβολα, όμως, θα τις βιώνεις και εσύ μεγαλώνοντας σε αυτή την υπέροχη και πολιτισμένη χώρα. Είμαι σίγουρη ότι κάποιες από αυτές τις εμπειρίες θα τις θεωρείς δεδομένες και αυτονόητες, γιατί απλά δε θα έχεις – όπως ο πατέρας σου κι εγώ – τη δυνατότητα να τις συγκρίνεις με την προηγούμενη ζωή σου. Κάπου εδώ – για να καταλάβεις τη διαφορά – πρέπει να σου μιλήσω για τα όσα ζούσαμε στη δική μας πατρίδα. Νομίζω ότι τώρα που θα κλείσουμε σχεδόν έναν χρόνο στην ξενιτιά μπορώ να σου τα περιγράψω με ηρεμία και καθαρότητα.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σου περιγράψω επαρκώς πώς είναι να ζεις στην Ελλάδα της κρίσης. Ανασφάλεια, αγωνία σε κάθε προσωπικό και επαγγελματικό βήμα, αβάσταχτοι και άδικοι φόροι, έλλειψη αλληλεγγύης στο πιο ευπαθές κομμάτι του πληθυσμού. Μισαλλοδοξία (ακόμα και σε φιλικές ή συγγενικές σχέσεις) και δυσανεξία στο διαφορετικό. Πέρα και πάνω όμως από όλα αυτά, η Ελλάδα και νωρίτερα – πόσο μάλλον τώρα με την κρίση – είναι μια χώρα στην οποία τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί το μέλλον σου και καμιά προοπτική δεν διαγράφεται σίγουρη για σένα και την οικογένειά σου. Ένα βαρύ σύννεφο απαισιοδοξίας εκτείνεται παντού, σκεπάζει τα πάντα και σιγά σιγά απλώνεται και στην ψυχή σου.
Μπορώ και σε αυτή την περίπτωση να σου πω πολλά ακόμα ζοφερά για την κατά τα άλλα πανέμορφη πατρίδα μας. Μαζί ή και χώρια θα ανακαλύψεις αυτές τις ομορφιές αλλά και τη ζεστασιά των ανθρώπων της. Πίστεψε με, η πατρίδα μας έχει και αυτό το πρόσωπο. Δεν θέλω όμως να σε στενοχωρήσω παραπάνω. Θέλω να σου πω πως όλα αυτά αναλογίστηκα πριν πάρω με τον πατέρα σου την απόφαση να φύγουμε στα ξένα.
Ήθελα να σε προστατεύσω από όλα αυτά, όπως κάθε υπεύθυνος και τρυφερός γονιός θα έκανε στην περίπτωση μου. Δεν ισχυρίζομαι ότι στην καινούρια μας πατρίδα δεν θα υπάρξουν δυσκολίες και αντιξοότητες για σένα και για μας. Ελπίζω, όμως, ότι θα καταφέρουμε να τις αντιμετωπίσουμε με τη βοήθεια ενός κράτους που μας σέβεται και δεν μας τιμωρεί. Και περισσότερο απ’όλα, εύχομαι να εκτιμήσεις την προσπάθεια που κάνουμε να’ χεις ένα καλύτερο, φωτεινό μέλλον και το δικαίωμα να ονειρεύεσαι.
Με πολύ και ιδιαίτερη αγάπη,
Η μαμά σου
Γράφει η αναγνώστρια Δήμητρα Σαρβάνη
