Δε θυμάμαι να έχω γιορτάσει Κούλουμα αλλού.
Πάντα στου Φιλοπάππου για το παραδοσιακό πέταγμα του χαρταετού και με διάφορες λιχουδιές στην απλωμένη κουβέρτα. Θυμάμαι έντονα τα καλαμαράκια κονσέρβα σε ένα μαύρο ζουμί και πάντα όταν τα έβλεπα θυμόμουν τον δάσκαλο στην Τετάρτη που μας έλεγε για τους Σπαρτιάτες που ήταν γενναίοι, επειδή άντεχαν κι έτρωγαν αηδίες φαγητά κι ανάμεσά τους το πιο αηδία, ένα μαύρο ζουμί, που εκείνοι τότε το έλεγαν «ο μέλας ζωμός».
Εγώ δεν ήμουν γενναίος τις Καθαρές Δευτέρες και δεν πλησίαζα καλαμαράκια κονσέρβα. Ποτέ.
Στο δημοτικό μας έλεγαν πως το παραδοσιακό πέταγμα του χαρταετού έχει και μαγικό χαρακτήρα. Σαν να κάνουν δηλαδή μάγια στον ουρανό να κάνει καλό καιρό και να μη τους χαλάσει τα σχέδια; Δεν το πολυκαταλάβαινα. Εμείς δεν πετούσαμε χαρταετό, γιατί κάθε χρόνο παρηγορούσαμε, όλα τα ξαδέρφια, τον Χρήστο που η θεία μας η Καλλιόπη τον έντυνε τσολιά και δεν ταίριαζε καθόλου με τους καουμπόηδες και τους ινδιάνους που ήμασταν οι υπόλοιποι. Και κάτι ξένα παιδιά τον κοιτούσαν και γελούσαν σαν να τον κορόιδευαν και δεν ήθελε ο Χρήστος να τρέχει και να κυνηγιέται μαζί μας. Κάθε χρονιά χάναμε τον πιο πολύ χρόνο να τον παρηγορήσουμε και να τον πείσουμε να έρθει στο παιχνίδι μας πάλι. Του δίναμε και φορούσε τα καπέλα και τα φτερά μας, αλλά αυτό έκανε τα πράγματα μάλλον χειρότερα και τα ξένα παιδιά τον ξανακοιτούσαν τον Χρήστο και ξαναγελούσαν.
Στο γυμνάσιο μάθαμε πως τα παλαιότερα χρόνια οι Αθηναίοι γιόρταζαν τα Κούλουμα στους στύλους του Ολυμπίου Διός και πήραν το όνομά τους από το λατινικό columna που σημαίνει κολόνα. Δε θυμάμαι βέβαια το πώς και το γιατί, αφού ο φιλόλογος εκνευρίστηκε με κάποιον που πέταξε «δεν το λέμε και στήλες του Ολυμπίου Διός;» κι ένας άλλος αμέσως συμπλήρωσε «μήπως τα Κούλουμα βγήκαν από τους στύλους της ΔΕΗ;» κι ο φιλόλογος είπε πως δε θα μας ξαναπεί τίποτα άλλο εκτός μόνο από αυτά που γράφει το σχολικό βιβλίο.
Φέτος η μέρα ήταν συννεφιασμένη, σαν να μην ήρθε ποτέ η άνοιξη, στις ειδήσεις μαθαίναμε για κάποιους που κρύωναν και πεινούσαν στους δρόμους (έτσι γενικά) και στο ντουλάπι στο ψυγείο αλλά και στο τραπέζι, ό,τι βλέπω όλα μου μοιάζουν με τα καλαμαράκια στο μαύρο ζουμί.
Κι εγώ εξακολουθώ να μην είμαι γενναίος τις Καθαρές Δευτέρες.
