Μια λύση, ανθρωπίνως ανεφάρμοστη, θα ήταν να μπορούσε κάθε άντρας -έστω μια φορά τον μήνα-, να ενδύεται πλήρως το ρόλο και τη φύση της γυναίκας. Να γινόταν, ας πούμε, για ένα ολόκληρο 24ωρο κάτι σαν πολιτοφύλακας του άλλου φύλου και με τη σκηνοθετική σκληρότητα που μόνο η καθημερινότητα μπορεί να δημιουργήσει, να ζούσε αυτά που εκείνη ζει τις άλλες ημέρες του μήνα.
Ηθικά λακτίσματα, μικρότερη αμοιβή στην εργασία, ενδοοικογενειακή βία, υποβιβασμό της προσωπικότητάς της, σεξιστικά σχόλια στο δρόμο, βιασμούς και λογής ιταμότητες.
Η άλλη λύση, πιο άμεση και πιο αποτελεσματική, είναι να φτιάχνουμε ως κοινωνία άντρες που τη λέξη ενσυναίσθηση δεν χρειάζεται να μην ψάξουν στο λεξικό ούτε να τη θεωρούν μια ακόμη θεωρητική παράτα. Κάπως έτσι, δεν χρειάζεται να γίνεις μια φορά το μήνα γυναίκα ώστε να καταλάβεις τι περνάει, αλλά περπατάς με τα παπούτσια της κάθε στιγμή, κάθε μέρα, μήνα, έτος.
Μπορεί έτσι να μετριαστεί η αρσενική τοξικότητα; Γίνεται να εξαλειφθούν τα εγκλήματα κατά των γυναικών; Κατηγορηματικά όχι.
Είμαστε φτιαγμένοι από το πλευρό του Κάιν. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που τα φρένα τους δεν γίνεται να ανεμοζυγιαστούν. Ακόμη κι έτσι, η ενσυναίσθηση είναι ικανή να λειτουργήσει ως βάμμα στα τραύματα που αφήνει το χέρι ενός άντρα. Χωρίς αυτή, η Καρολάιν δεν θα είναι περιπτωσιολογία στην εγκληματολογία, αλλά κοινός τόπος. Τόπος-βούρκος.
Κείμενο: Διονύσης Μαρίνος, συγγραφέας [ευχαριστούμε]
