Όταν δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή -δηλαδή βιώνω μια δύσκολη μέρα ή περίοδο- αρχίζω να βλέπω το παιδί μου σαν να είναι η συμπεριφορά του αντί αυτού που είναι το παιδί μου. Αυτές τις μέρες/στιγμές λοιπόν, προσπαθώ να μου θυμίζω μια απλή αλήθεια. Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξα και εγώ παιδί.
Μάλλον έκανα και εγώ ένα ξέσπασμα γιατί το ποτήρι ήταν κόκκινο, γιατί η μπλούζα ήταν μπλούζα, γιατί το αδερφάκι μου έπαιζε με τα παιχνίδια μου.
Έχω με σιγουριά νιώσει σύγχυση και ανίσχυρη και εγώ ως παιδί.
Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξα και εγώ παιδί.
Μάλλον θα υπήρξαν μέρες που δεν μου πήραν παγωτό και μάλλον έκανα και εγώ ένα ξέσπασμα 15 λεπτών στο μαγαζί που βρισκόμασταν.
Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξα και εγώ παιδί.
Μάλλον θα υπήρξαν μέρες που προτιμούσα να παίξω αντί να πέσω για ύπνο. Μάλλον θα υπήρξαν μέρες που προτιμούσα την σοκολάτα αντί του φρούτου. Μάλλον θα υπήρξαν στιγμές που πέταξα κάτω το παιχνίδι μου για το όχι που μου είπαν οι γονείς μου.
Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξα και εγώ παιδί.
Όταν σκέφτομαι οπότε, πώς θα ήθελα να είχαν ανταποκριθεί οι φροντιστές μου σε μένα εκείνες τις στιγμές των έντονων συναισθημάτων, των δυσκολιών μου, με βοηθάει να βρω τον κατάλληλο τρόπο να ανταποκριθώ στο παιδί μου. Τον τρόπο που το παιδί θα το βιώσει ως εντάξει, ως καλό, που θα το κάνει να νιώσει καλό και όχι κακό.
Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξα και εγώ παιδί.
Και δεν προσπαθούσα να χειραγωγήσω κανέναν ή να είμαι δύσκολο/κακό ή απαιτητικό.
Προσπαθούσα απλά να καλυφθούν οι ανάγκες μου με τον μόνο τρόπο που είχα και γνώριζα, τότε.
Η συνεργασία με βοήθησε να βρω πιο κατάλληλους τρόπους, το πρότυπο συμπεριφοράς των φροντιστών μου μου δίδαξε τρόπους να καλύψω τις ανάγκες μου.
Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξα και εγώ παιδί και δεν μπορούσα εγώ να καθοδηγώ την οικογένεια.
Είναι υπερβολικά πολλή μεγάλη ευθύνη για ένα παιδί να ηγείται αυτό. Χρειαζόμουν τους γονείς μου να μου παρέχουν ασφάλεια στα τόσο έντονα μεγάλα συντριπτικά συναισθήματά μου. Χρειαζόμουν να με «δουν», να με «ακούσουν» για να νιώσω ασφάλεια.
Στο τώρα, είμαι ενήλικας.
Δεν κλαίω για το χρώμα της κούπας μου.
Τρώω την σοκολάτα αλλά και τα φρούτα μου.
Δεν πετάω τα παιχνίδια μου, ούτε πάνω σε άλλους, ούτε κάτω με δύναμη στο πάτωμα.
Με τον χρόνο σύμμαχο, τη συρρύθμιση, την μοντελοποίηση και την εξάσκηση, άλλαξα.
Το ίδιο θα κάνουν και τα παιδιά μου.
Και επειδή κάποτε όλοι υπήρξαμε παιδιά, οι ρίζες της ενσυναίσθησης έχουν ήδη καλλιεργηθεί μέσα μας.
Ξέρουμε πώς είναι να νιώθεις ανίσχυρο, αβοήθητο και σε σύγχυση.
Αν μπορούμε να αισθανθούμε λίγο από αυτό που μπορεί να αισθάνεται το παιδί μας, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι μπορεί πιθανόν να χρειάζεται το παιδί μας, από εμάς.
Πηγή: Conscious Discipline in Arkansas
Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις
