Όχι, δεν ανήκω στο θαυμαστό και ροζ κόσμο της ‘Barbie: κάνω πάρτι με τις φίλες μου’, που πήγε να γεννήσει με μανικιούρ-πεντικιούρ και μαλλί κομμωτηρίου! Ανήκω σ’εκείνη τη μερίδα των γυναικών που βίωσε το λεγόμενο “θαύμα της γέννας” και με γέλιο και με πόνο. Αρκετό πριν τη θεόσταλτη επισκληρίδιο. Η οποία, στη δική μου περίπτωση, είχε την παρενέργεια του τρέμουλου σε σημείο που μπορούσα να χτυπήσω φραπεδάκι σε γρηγορότερη ταχύτητα απ’τη φραπεδιέρα και με αφρόγαλα από πάνω, παρακαλώ.
Όλα ξεκίνησαν πριν από 11 χρόνια και κάτι ψιλά, ένα ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη. Με αρκετό άγχος και ανυπομονησία. Να γνωρίσω, επιτέλους, το πλασματάκι που μεγάλωνε 9 μήνες στην υπερβολικά μεγάλη κοιλιά μου, που γέμισε κάτι ωραιότατες ραγάδες.
Θυμάμαι είχα ζαρώσει σαν το γατί στην αίθουσα που περίμενα την προϊσταμένη να μου πάρει ιστορικό.
Και με κατάλαβε με τη μία.
– Το πρώτο σου; με ρώτησε.
– Φαίνεται ε; της είπα κι εγώ.
– Όλα θα πάνε καλά!
Κι όντως πήγαν τελικά! Αφού φόρεσα το ελεεινό ρομπάκι που δεν κάλυπτε ούτε το μισό των οπισθίων – απορώ ποιος τα σχεδίασε, αν κι έχω καταλήξει πως κάποιος μισογύνης βρίσκεται πίσω από όλο αυτό – κι έκανα τη βόλτα με το καροτσάκι, με οδήγησαν σ’ ένα πράσινο δωμάτιο όπου ξάπλωσα χαμογελώντας και περίμενα…
Μετά από ώρες αναμονής και πόνου που διαρκώς μεγάλωνε, αναπόλησης της γνωριμίας μας με τον, πρώην πια, σύζυγο, γέλιων με το γιατρό μου, αστείων πειραγμάτων κι αφού πια άρχισα να πονάω αρκετά κι η Όλγα δεν έλεγε να βγει με τίποτα, η απόφαση για καισαρική ήταν αναπόφευκτη.
Ντοπαρισμένη από την επισκληρίδιο, ξάπλωσα – τρόπος του λέγειν, με ξαπλώσανε – στο θεόστενο κρεβατάκι του χειρουργείου – κύριε σχεδιαστά του χειρουργείου, είμαστε κι εμείς, οι πιο ζουμερές μαμάδες και θέλουμε λίγο πιο φαρδιά κρεβατάκια – με μάσκα οξυγόνου και πιεσόμετρο στο ένα χέρι. Άρχισα να μετράω τα λεπτά που φάνηκαν αιώνες μέχρι να ακούσω το κλάμα του μωρού.
Μεταξύ μας, η τοπική αναισθησία με είχε χαλαρώσει σε τέτοιο σημείο που άρχισα να γλαρώνω…
Κι επαναλάμβανα στον εαυτό μου ‘Μην κοιμηθείς, μην κοιμηθείς! Στο επόμενο λεπτό θα βγει το μωρό σου’. Και ναι, στις τρεις το μεσημέρι, το κλάμα της ακούστηκε σε όλο το χειρουργείο και σε τρία οικοδομικά τετράγωνα φαντάζομαι. Επιτέλους αντίκρισα την πιο όμορφη φατσούλα του κόσμου!
Κι αν εξαιρέσεις την ξενηστικομάρα που τράβηξα τρεις μέρες μέχρι να λειτουργήσει το εντεράκι μου, ενώ η διπλανή μου έτρωγε κόκορα κρασάτο, και την αιμορραγία που με κυνηγάει από καταβολής κόσμου, λόγω συγκεκριμένης πάθησης, δεν αντιμετώπισα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα after.
Σαν rookie μαμά, με άγχος να είμαι η καλύτερη, με στεναχώρια και τύψεις γιατί δεν κατάφερα να την θηλάσω αρκετά – και αυτό το βάρος το κουβαλούσα μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια – βγήκα από το μαιευτήριο έτοιμη για νέες περιπέτειες που θα σας διηγηθώ στην πορεία.
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
