Οι γονείς μου δεν ήταν από τους γονείς που έκαναν συνέχεια κηρύγματα ή ήθελαν να μου δίνουν συνέχεια συμβουλές. Ή τουλάχιστον έτσι το ένιωθα εγώ. Γιατί που και που μιλούσαμε και ενστικτωδώς μου έλεγαν πράγματα που ήταν τελικά πολύ σημαντικά για την ενήλικη ζωή μου. Την ώρα που βλέπαμε τηλεόραση ή κάναμε μια δουλειά στο σπίτι. Μου έλεγαν κάτι και θυμάμαι να σκέφτομαι "αυτό είναι πολύ σημαντικό" ή "καλά η μαμά μου είναι πολύ έξυπνη"!
Έτσι μια μέρα που γύρισα από το σχολείο πολύ αναστατωμένη επειδή είχα τσακωθεί με τις φίλες μου- πήγαινα στο Γυμνάσιο- ο πατέρας μου μού είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ για τις ανθρώπινες σχέσεις, κάτι που με βοήθησε πολύ με τις εφηβικές μου φιλίες αλλά και με τις σχέσεις που έκανα ως ενήλικη. Χωρίς να το καταλάβει μου έδωσε το πρώτο μου κριτήριο για να καταλαβαίνω αν κάποιος αξίζει να είναι στη ζωή μου ή όχι.
Όταν ο πατέρας είναι απών: Πώς μπορεί να το διαχειριστεί μια μητέρα
Όταν με βρήκε στο σπίτι δακρυσμένη με ρώτησε τι συμβαίνει και του είπα ότι είχα μάθει ότι μια "φίλη" είχε μιλήσει άσχημα για μένα. Με ρώτησε αν νιώθω καλά μαζί του να το συζητήσω και αν νιώθω ασφάλεια στο σπίτι, ότι όλοι με αγαπούν και μπορώ να τους εμπιστευθώ. Του είπα φυσικά. Τότε με ρώτησε "αυτή την ασφάλεια που νιώθεις μαζί μας, την νιώθεις με κάποιον από τους φίλους σου;". Του απάντησα λέγοντας 3 ονόματα. "Αυτές είναι οι φίλες σου", μου είπε και πρόσθεσε πως "αυτές οι σχέσεις αξίζουν, αυτές να φροντίζεις, για αυτές να νοιάζεσαι. Όσοι μπαίνουν στη ζωή σου και δεν σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια είναι καλό να φύγουν".
Από τότε κάθε καινούρια φίλη ή σύντροφο τους επέλεγα αρχικά με αυτό το κριτήριο. Να με κάνουν να νιώθω ασφαλής, να νιώθω ότι τους εμπιστεύομαι, πως με αποδέχονται και μου επιτρέπουν να είμαι ο εαυτός μου μαζί τους.
