Back to school hauls: Γιατί δεν θέλω το παιδί μου να εκτεθεί στο νέο trend στα social media

Ας ξεκαθαρίσω ότι το παιδί μου βλέπει YouTube και τηλεόραση αλλά ποτέ TikTok ή Instagram. Είναι πολύ μικρό. Κι ότι βλέπει στο YouTube είναι πάντα μπροστά μου και γνωρίζοντας τι βλέπει. 

Αυτό το ξεκαθαρίζω όχι για να πω "δες τι ωραία όρια έχω βάλει στο παιδί" αλλά για να καταλάβεις ότι ακόμα κι αν έχεις βάλεις όρια στο παιδί σχετικά με τις οθόνες και πάλι κάποια στιγμή θα δει κάτι που δεν θέλεις στο TikTok ή στο διαδίκτυο. Γιατί θα πάει βόλτα στα μεγαλύτερα ξαδέλφια του και η γιαγιά θα τα αφήσει για λίγο στο σαλόνι για να μαγειρέψει, γιατί ο θείος θα του δείξει κάτι αστείο και δεν θα στο πει ποτέ και γιατί ενίοτε θα πεταχτεί κάτι στο διαδίκτυο ενώ εσύ έχεις "πεταχτεί" στο μπάνιο. 

Κάποια στιγμή "πετάχτηκαν" μπροστά μας κι αυτά τα viral back to school hauls. Στα ελληνικά, από ένα μικρό κορίτσι που έδειχνε τι θα βάλει την πρώτη μέρα στο σχολείο και τι θα βάλει μέσα στη τσάντα της. Δεν κατάλαβα στην αρχή τι είναι. Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι -φυσικά- μόνο ένα κορίτσι, αλλά υπάρχουν πολλά παιδιά στη χώρα μας που κάνουν σχολικά hauls, βιντεάκια δηλαδή που δείχνουν τι αγόρασαν. Κι είναι το νέο trend στα social media με πρωταγωνιστές μικρά παιδιά. 

Δεν βρίζουν, δεν μιλούν άσχημα, δεν έχουν κακό σκοπό. Απλά δείχνουν την τσάντα τους, τα καλλυντικά τους (κι όμως) και τα σχολικά τους είδη. Είναι ένας άλλος, νέος τρόπος διαφήμισης. Διαφήμιση όχι τόσο πολύ των προιόντων αλλά του εαυτού τους που κατάφεραν να έχουν τόσο ωραία πράγματα για το σχολείο. 

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω σε γονείς μια καταναλωτικής κοινωνίας γιατί είναι βλαβερό για τα ανήλικα παιδιά να παρακολουθούν τέτοια βίντεο. Είναι ίσως, όμως, απαραίτητο να υπενθυμίσω ότι δεν είναι και "έλα, μωρέ ένα βίντεο είναι". 

Το παιδί θα θελήσει να τα αποκτήσει όλα αυτά. Μπορεί να νιώσει άσχημα που δεν τα έχει- χωρίς καν να στο πει. Μπορεί να θέλει να κάνει κι αυτό το ίδιο βίντεο με τα πράγματά του. Μπορεί να κάνει haul στο σχολείο χωρίς καν να καταγράφει κανείς. Να θεωρήσει δηλαδή φυσιολογικό να κάνει επίδειξη των πραγμάτων που έχει βάλει στην τσάντα του στους συμμαθητές του.

Πολλά σχολεία ζητούν από τους γονείς να αγοράζουν στα παιδιά μόνο τα απαραίτητα. Να αγοράζουν απλά μολύβια και σχολικά είδη χωρίς φανταχτερά χρώματα και ήρωες. Μέχρι μια ηλικία είναι ωραίο, αλλά για τα παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του δημοτικού είναι κάτι που τους εμποδίζει να συγκεντρωθούν και να ασχοληθούν με το μάθημά τους. 

Όταν είδα το βίντεο με το παιδί μου, προσπάθησα να του εξηγήσω τη διαφορά. Προσπάθησα να του εξηγήσω τη διαφορά ανάμεσα στο απαραίτητο και στο λειτουργικό και στο φανταχτερό. Του έδειξα την τσάντα που παίρνω στο γραφείο και την τσάντα που φοράω όταν βγαίνω έξω για βόλτα. Του εξήγησα λίγο πως λειτουργούν οι διαφημίσεις. Και προσπάθησα να βάλω όρια και κανόνες που καταλαβαίνει, σύμφωνα με την ηλικία του. Δεν θα ήθελα να δει, όμως, άλλα. Γιατί όπως έβλεπα κι εγώ διαφημίσεις όταν ήμουν μικρή κι ήθελα ό,τι κυκλοφορούσε σε παιχνίδι, έτσι κι εκείνο θα θέλει τώρα το ίδιο. Κι είμαι πολύ ευγνώμων στη μητέρα μου που -ευτυχώς ακόμα και στα ένδοξα 80s-δεν μου έπαιρνε ό,τι ήθελα και μου εξηγούσε πάντα το γιατί.