Ο αποθηλασμός εκτός από κάτι που επιθυμείς και προκαλείς, είναι και ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός και για τη μαμά, με μεγάλη ανασφάλεια αφού πρέπει να βρει καινούργιους τρόπους να σχετίζεται με το παιδί.
Τουλάχιστον έτσι ήταν για μένα. Ένα κομμάτι μου έχει ανακουφιστεί, ενώ ταυτόχρονα ένα άλλο πενθεί…”
Οι τελευταίοι μήνες ήταν τουλάχιστον εντατικοί.
Δεν υπήρχε ενέργεια για τίποτα παραπάνω από γονεϊκότητα και δουλειά.
Τώρα επιτέλους διακοπές! Και μαζί με την ξεκούραση, έχει έρθει η ώρα για το επόμενο βήμα στο ταξίδι του αποθηλασμού της 3χρονης κόρης μου.
Ως τώρα έχει πάει από ανέλπιστα ομαλά ως τρομερά δύσκολα.
Τι έχω μάθει αυτόν τον τελευταίο καιρό:
1. Έχει σημασία πως νιώθεις.
Μέχρι κάποια στιγμή δεν είχα καν σκεφτεί τον αποθηλασμό. Ήθελα να πάμε σε φυσικό αποθηλασμό, να επιλέξει αυτή πότε θα ήταν έτοιμη να αποχωρηστεί το στήθος μου. Η δικιά μου πιθανή ανάγκη για κυριότητα του κορμιού μου, δεν είχε σημασία. Έτσι, οι πρώτες σκέψεις για αποθηλασμό συνοδεύτηκαν με ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΝΟΧΕΣ ότι δεν κάνω το καλύτερο για το παιδί μου, ότι το τραυματίζω για να είμαι εγώ καλύτερα.
Δεν είχε σημασία που υπέφερα, ήμουν touched-out (https://lllusa.org/getting-in-touch-with-the-touched-out…/) και είχα και φοβερό agitation (https://kellymom.com/…/breastfeeding-nursing-aversion…/) σχεδόν κάθε φορά που θήλαζε η μικρή.
Μόνο που τελικά είχε σημασία, γιατί ήμουν μες τα νεύρα χωρίς να ξέρω γιατί και αυτό χαλούσε τη σχέση μου με τη μικρή, λίγο- λίγο κάθε μέρα.
2. Χρειάζεται να είσαι σιγουρη και σταθερή στην απόφαση σου.
Όταν έκανα τα πρώτα βήματα αποθηλασμού, ήταν οι ενοχές τεράστιες και άρα είχα κ μεγάλη αβεβαιότητα για την απόφαση μου.
Όσο εγώ δεν ήμουν σίγουρη, ήταν πολύ δύσκολο και για τη μικρή. Οι ενοχές μου δεν με άφηναν να αγκαλιάσω τη ματαίωση και την απελπισία της, αφού έπρεπε να φροντίσω εμένα για να αντέξω.
Μόλις ένιωσα πιο σταθερή και μπόρεσα να υποστηρίξω την κόρη μου, καταφέραμε να προχωρήσουμε παρακάτω αρκετά πιο εύκολα.
3. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό.
Ήξερα από τη σύμβουλο θηλασμού μου και από τα διαβάσματα μου, ότι σε 1 βδομάδα πάνω – κάτω το παιδι προσαρμόζεται στην καινούργια συνθήκη. Αυτό το “πάνω-κάτω” για μας ήταν τελικά 2 μήνες, όταν σταμάτησα να προσφέρω το στήθος μου στις βραδυνές τις αφυπνίσεις. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ.
4. Χρειάζεται να συμπεριλάβεις και το παιδί στη διαδικασία.
Το παιδί σου χάνει μια πολύ σημαντική σταθερά της ζωής του. Κάτι που ήξερε να κάνει, πριν καν γεννηθεί.
Πες του “Αγάπη μου, το ξέρω ότι σου είναι πολύ δύσκολο και με νοιάζει πάρα πολύ να είσαι όσο καλύτερα γίνεται. Το πρωί που δεν θα πίνεις γάλα πια στο χουζούρεμα, τι νομίζεις ότι θα σε βοηθούσε?” ή αν είναι πιο μικρό “τι θα έλεγες να κάναμε ‘αυτό’ αντί να πιείς γάλα”?
Η δικιά μου διάλεξε να μην χουζουρεύουμε και να σηκωνόμαστε αμέσως για να παίξουμε. Και τώρα σηκωνόμαστε στις 6-6:30 το πρωί. Τι να κάνεις? Πρέπει να είναι και αυτή καλά!
5. Χρειάζεσαι υποστήριξη.
Χρειάζεσαι υποστήριξη από κάποιον που θα σου πει πως να καθοδηγήσεις τον αποθηλασμό έτσι ώστε να γίνει με σεβασμό και για τις δύο μεριές.
Και χρειάζεσαι υποστήριξη κάθε μέρα γιατί είναι δύσκολο. Χρειάζεσαι κάποιον που να καταλαβαίνει ότι ο αποθηλασμος εκτός από κάτι που επιθυμείς και προκαλείς, είναι και ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός και για τη μαμά, με μεγάλη ανασφάλεια αφού πρέπει να βρει καινούργιους τρόπους να σχετίζεται με το παιδί.
Τουλάχιστον έτσι ήταν για μένα. Ένα κομμάτι μου έχει ανακουφιστεί, ενώ ταυτόχρονα ένα άλλο πενθεί.
6. Οι ιστορίες αποθηλασμού βοηθάνε πολύ!
Έχω ανακαλύψει 2-3 βιβλία (όλα στα Αγγλικά) που περιγράφουν τον αποθηλασμό σαν ιστορία, σαν παραμύθι. Διαπιστώνω ότι έχουν βοηθήσει πολύ την κόρη μου, σαν να την έχουν βοηθήσει να επεξεργαστεί καλύτερα αυτό που συμβαίνει.
(Στη φωτό το βιβλίο που της έχει αρέσει περισσότερο.)
Το διαβάσαμε στην υπέροχη σελίδα Parentness – Δανάη Τριανταφύλλη MSc, Σύμβουλευτική Γονέων & Ψυχοθεραπεία. Ευχαριστούμε θερμά!
