Η γιαγιά θα του λέει συνέχεια “φάε κι άλλο”, η θεία θα ζητάει να βγουν συνέχεια φωτογραφίες, ο ξάδελφος θα τον ρωτάει για το σχολείο, ο παππούς θα ρωτάει αν “έχει κάποια κοπελίτσα” και κάποιοι συγγενείς θα σχολιάζουν χωρίς να σκεφτούν λέγοντας “είσαι ντροπαλός” ή “γιατί δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο”. Τα παιδιά, είτε μικρά είτε μεγαλύτερα, δεν μπορούν εύκολα να αντιδράσουν σε τέτοιες συμπεριφορές θέτοντας τα όριά τους και συχνά νιώθουν ευάλωτα και αδύναμα μπροστα σε τέτοιες συμπεριφορές ενηλίκων.
Τα οικογενειακά, γιορτινά τραπέζια μπορεί να είναι διασκεδαστικά αλλά πολλές φορές αγχώνουν τα παιδιά. Τα σχόλια – ακόμα και τα θετικά πολλές φορές- τα φέρνουν σε δύσκολη θέση και για να νιώσουν ασφάλεια αλλά και να μάθουν πώς πρέπει να αντιδρούν σε ανάλογες καταστάσεις θα χρειαστούν από εμάς καθοδήγηση. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να προστατεύσουμε τα όρια των παιδιών μας σε αυτές τις γιορτινές, οικογενειακές συγκεντρώσεις;
Μετατράπουμε το αρνητικό σχόλιο σε κάτι θετικό:
Κάποιος λέει στο παιδί “γιατί είσαι τόσο ντροπαλούλης;”
Εμείς απαντάμε: “Ναι, είναι παρατηρητικός. Χρειάζεται να παρατηρήσει κάτι πριν μιλήσει. Μου αρέσει πολύ αυτό το χαρακτηριστικό του”.
Κάποιος του λέει “δώσε μου μια αγκαλιά”
Εμείς απαντάμε: “Φαίνεται ότι δεν θέλει. Ίσως να κάνετε κόλλα πέντε”
Κάποιος λέει στο παιδί “φάει κι άλλο” ή” πρόσεχε” η “μην κάνεις φασαρία” κ.ο.κ
Εμείς του απαντάμε: “Είμαι εδώ, θα το φροντίσω εγώ. Εσύ μπορείς να απολαύσεις το τραπέζι χωρίς άγχος”
Κάποιος του λέει “έχεις παχύνει”/ “τρως πολύ”/ “έχεις αδυνατίσει”
Εμείς απαντάμε: “Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Και ξέρουν πότε πεινάνε ή πότε έχουν χορτάσει. Ας ευχαριστηθούμε όλοι το γεύμα μας”
Κάποιος κάνει αστεία για το αν το παιδί έχει “φίλο/φιλενάδα”
Εμείς απαντάμε: “Ας σεβαστούμε την προσωπική του ζωή. Αν θέλει να μοιραστεί κάτι, θα το κάνει μόνος/η του/της”
