Τα παιδιά είναι συναισθηματικά πλάσματα. Τα “γιατί” τους δεν εξηγούνται με τη λογική αλλά με τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, το συναίσθημα. Κι αυτό που βοηθάει κάθε φορά τους γονείς στην προσπάθειά τους να βάλουν κανόνες δεν είναι η λογική, αλλά η συναισθηματική σύνδεση.
Εάν για παράδειγμα, λες στο παιδί σου ότι δεν θα φάει άλλο γλυκό σήμερα κι εκείνο γκρινιάξει ή ρωτήσει γιατί, τότε η εξήγηση που θα δώσεις δεν μπορεί να είναι μόνο το “γιατί έφαγες πολλά, έχουν πολλή ζάχαρη, κάνει κακό στα δόντια”. Θα το ακούσει αλλά δεν θα ηρεμήσει. Απαντώντας στο συναίσθημά του με τη λογική εξήγηση όχι μόνο δεν θα του περάσεις την πληροφορία αλλά θα δημιουργηθεί και μια απόσταση μεταξύ σας.
Αντίθετα, αν απαντήσεις στο συναίσθημα με συναίσθημα, τότε θα καταλάβει και θα δημιουργηθεί με συναισθηματική σύνδεση μεταξύ σας. “Καταλαβαίνω ότι θέλεις κι άλλο γλυκό. Αλλά δεν θα φάμε άλλο σήμερα. Το ξέρω ότι αυτό σε στεναχωρεί αλλά δεν γίνεται”. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί θα ηρεμήσει αμέσως. Όμως θα ηρεμήσει πιο γρήγορα. Θα το δεχτεί πιο εύκολα. Και θα νιώσει ότι το καταλαβαίνεις. Σαν γονιός θα έχεις θέσει τα όρια χωρίς όμως να είσαι αυταρχικός και απόμακρος.
Φυσικά, μπορείς να εξηγήσεις πράγματα και με τη λογική στα παιδιά. Αλλά όταν είναι ήρεμα και έτοιμα να ακούσουν. Τη στιγμή που έχει ένα ξέσπασμα, όμως, μην βασίζεσαι στη λογική. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να μην νιώθει ό,τι νιώθει με λογικά επιχειρήματα. Μπορείς όμως να δείξεις κατανόηση βάζοντας ταυτόχρονα όρια.
