Αχ μαμά πότε θα μου πεις ένα "μπράβο";

Σχέση αγνή ή ενίοτε ανταγωνιστική; Πολλές φορές εύκολα μπορεί να οδηγηθεί η σχέση αγάπης προς την κόρη μας σε ανταγωνιστική. Είναι κάτι που συμβαίνει σιγά σιγά και αν δεν διαγνωστεί η προβληματική συμπεριφορά εγκαίρως, παγιώνεται και δημιουργεί έμμεση κυρίως ρήξη μεταξύ μάνας και κόρης. Αυτή η ρήξη δεν γεφυρώνεται ποτέ.

Πολλές μανάδες έχουν καλλιεργήσει για διάφορους λόγους έναν υπέρμετρο εγωισμό. Αυτό μπορεί εύκολα να καλύψει την αγάπη σαν μαύρο πέπλο. Είναι κάποιες γυναίκες που δεν συμβιβάζονται και δεν αποδέχονται, λόγω εγωισμού, την ηλικία τους. Ο χρόνος αμείλικτος κυλά πάνω τους και αφήνει τα σημάδια του. Από την άλλη πλευρά οι κόρες τους κάθε μέρα ανθίζουν. Είναι κεφάτες γεμάτες ζωή. Το μέλλον τους ανήκει. Είναι η επόμενη γενιά. Ο ανταγωνισμός που ξεκινά στην περίοδο της εφηβείας, και συνεχίζεται για όλα τα χρόνια, είναι μεγάλος. Η έφηβη, η οποία δεν είναι ακόμα ώριμη συναισθηματικά, της οποίας η αυτοπεποίθηση κτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι, είναι ευάλωτη, εύθραυστη και σπάει σαν ξερόκλαδο στον αέρα που δεν είναι καν θυελλώδης.

Πως εκδηλώνεται ο ανταγωνισμός της μητέρας προς την κόρη; Με πολύ απλό, καθημερινό τρόπο, αυθόρμητα. Πόσα κορίτσια έφηβες δεν έχουν ακούσει τις μανάδες τους να λένε «κούκλα είσαι, σου πάει πολύ αυτό το φόρεμα, όμως βρε παιδί μου σου τονίζει λίγο τα χοντρά σου πόδια». Και συνεχίζει απτόητη «στην ηλικία σου, είχα τα πιο όμορφα πόδια της τάξης». Το προσπερνά, όμως μέσα της «γράφει». Γράφει η «μείωση». Δεν καυγαδίζουν, διότι η μητέρα υπερτερεί λόγω ηλικίας και κυρίως λόγω ρόλου. Είναι μητέρα. Το κορίτσι όμως πληγώνεται. Καθημερινά, το εγώ της μητέρας ξεδιπλώνεται. «Χτένισε τα μαλλιά σου. Είχα εγώ μαλλιά στα νιάτα σου, μου τα είχαν ζητήσει στο κομμωτήριο για ποστιζ». «Πως τρως έτσι, θα παχύνεις. Δεν βλέπεις εμένα που στην ηλικία μου είμαι πενήντα κιλά».

Και περνούν τα χρόνια, η μητέρα μεγαλώνει και δεν αλλάζει, αλλά μεγαλώνει και το κορίτσι. Ωριμάζει γίνεται γυναίκα. Ανασφαλής, με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν μιλάει, τι να πει εξάλλου σε μια μητέρα που το εγώ της χτυπάει καθημερινά κόκκινο. Ότι και να πει θα καταλήξει σε κλάματα. Η ζημιά έχει γίνει. Η μητέρα, άθελά της, το σίγουρο είναι ότι δεν ήθελε να βλάψει την κόρη της και μην έχοντας καλλιεργήσει την συναισθηματική νοημοσύνη της, διότι ήταν πάντα απασχολημένη με τον εαυτό της, ισοπέδωσε σαν οδοστρωτήρας την έφηβη ψυχούλα. Η κόρη είναι φοιτήτρια πια, φορά μόνο παντελόνια, διότι έχει χοντρές γάμπες, μονίμως είναι σε δίαιτα, διότι νομίζει ότι είναι γεματούλα κι όταν εισπράξει από κάποιον κομπλιμέντο δεν θα χαμογελάσει καν, «από ευγένεια το είπε» θα σκεφτεί. Τα μαλλιά της είναι μακριά, αλλά δεν πηγαίνει στο κομμωτήριο, γιατί δεν έχει κληρονομήσει την μεταξένια κόμη της μητέρας της.

Και ο ανταγωνισμός συνεχίζεται. Η μητέρα λατρεύει την κόρη της, γιατί ποτέ η κόρη δεν παραπονέθηκε, δεν αντιμίλησε. Η κόρη μεγάλωσε, παντρεύτηκε έκανε παιδιά. Η μητέρα συνεχίζει απτόητα να βομβαρδίζει με ιστορικές φράσεις όπως «στην ηλικία σου τρίζανε τα πεζοδρόμια όταν έβγαινα βόλτα. Εσείς πως κυκλοφορείτε έτσι απεριποίητες;». «Καλλονή με αποκαλούσαν όλοι!». «Απαπά αυτό το χρώμα στα μαλλιά δεν σου πάει καθόλου. Να σου πω εγώ τι νούμερο βαφής χρησιμοποιώ». «Στην ηλικία σου φορούσα small». Στα σχεδόν πενήντα της η κόρη, κάνει πως δεν ακούει.