Έχεις ακούσει γονείς να “κατηγορούν” τα παιδιά τους; Να λένε στην παιδική χαρά “ο δικός μου είναι γκρινιάρης πολύ” ή “η δικιά μου είναι πεισματάρα;”; Ναι, τα παιδιά είναι άνθρωποι όπως όλοι μας και μάλιστα ανώριμα ακόμα, οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να γκρινιάξουν, να πεισμώσουν, να κλάψουν, να φωνάξουν.
Ως γονείς οφείλουμε να τα αγκαλιάζουμε σε κάθε συμπεριφορά τους και να τα βοηθήσουμε να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους ώστε να αντιδρούν και να εκφράζονται με περισσότερη ψυχραιμία και ευγένια. Να σέβονται τους άλλους και τον εαυτό τους.
Εάν όμως αντιδράμε κι εμείς με πείσμα, με γκρίνια, με φωνές; Εάν κριτικάρουμε αρνητικά κάθε φορά που κάνουν ένα λάθος; Εάν δεν βλέπουμε όσα κάνουν σωστά; Τότε δεν θα μας μιμηθούν;
Συχνά οι γονείς προσέχουμε μόνο τα λάθη. “Γιατί πέταξες τη τσάντα σου;”, λέμε και δεν εστιάζουμε στο γεγονός ότι θυμήθηκε να πλύνει τα χέρια του πριν το φαγητό. Κι όταν εστιάζουμε σε κάτι, όταν δείχνουμε στα παιδιά μας ότι προσέχουμε μόνο κάτι αρνητικό… αυτό θα μεγαλώσει!
Τα παιδιά είναι η άμεση αντανάκλαση του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν. Ακούν φωνές; Θα μάθουν να φωνάζουν. Ακούν γκρίνια; Θα μάθουν να γκρινιάζουν. Τόσο απλό. Για αυτό οι top παιδοψυχολόγοι αναφέρουν πως όταν έχουν ένα περιστατικό με παιδί, χρειάζεται να δουλέψουν με τους γονείς και όχι με το παιδί.
Τα παιδιά απλά επιδεικνύουν τα συμπτώματα όσων βιώνουν, όσων έχουν καταπιεστεί ή περιοριστεί στην οικογένεια. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εστιάζουμε περισσότερα στα θετικά. Όταν φέρονται με τρόπο που είναι ευγενικός, όταν κάνουν μια καλή προσπάθεια, όταν διαβάζουν τα μαθήματά τους. Τότε πρέπει να δείξουμε ότι τα προσέχουμε. Κι αυτή η προσοχή θα τα κάνει να θέλουν να εστιάσουν κι εκείνα στα θετικά.
Διάβασε επίσης:
