Η Juliane Bergmann είναι μαμά 6 εφήβων, ηλικιών 17, 16, 15 και 14, και μεγαλώνειτα παιδιά της – εκ των οποίων και δίδυμα- μαζί με τον σύντροφό της που έχει δύο αγόρια. Όπως γράφει σε άρθρο της στο Insider, κάποια στιγμή που η κόρη της έκανε επέμβαση στο νοσοκομείο, χρειάστηκε να της συμπαρασταθεί καθώς δεν ήταν καλά ψυχολογικά παρά το γεγονός ότι η εγχείρηση πήγε καλά. “Το να είσαι γονιός έξι εφήβων- συμπεριλαμβανομένων και διδύμων- είναι μια πάλη. Για αυτό εστιάζω στο να εφαρμόζω το πιο υποτιμημένο εργαλείο των γονιών: Nα παρατηρείς”.
Η Juliane εξηγεί πως έχει συνειδητοποιήσει ότι η καλύτερη συμβουλή για γονείς εφήβων είναι να παρατηρούν: “να είσαι παρών χωρίς να προσπαθείς να αλλάξεις τίποτα, κάτι που είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι ακούγεται. Το να βλέπω τα παιδιά μου να υποφέρουν είναι δύσκολο και μπαίνω στον πειρασμό να διώξω τον πόνο και να τα προσατεύσω, να πω ‘δεν έγινε κάτι, μην ανησυχείς’ ή ‘ θα το διορθώσω εγώ’. Αλλά αυτό που βοηθά τα παιδιά να γίνουν πιο δυνατά είναι να νιώθουν την παρουσία του γονιού όταν φοβούνται τα συναισθήματά τους και να βλέπουν πώς ο γονιός τους τα διαχειρίζεται. Να τους πει: ‘Είμαι εδώ. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, σε πιστεύω΄”.
Αυτό το κατάλαβε συνειδητοποιώντας ότι μεγάλωσε με μια μητέρα που προσπαθούσε να την προστατεύσει με συγκεκριμένες επιλογές αλλά δεν ακολουθούσε η ίδια το παράδειγμά της: “Η μητέρα μου δεν μου έπαιρνε Barbie γιατί δεν ήθελε να έχω πρόβλημα με το σώμα μου. Αλλά το να την βλέπω στο καθρέφτη να τσιμπάει την κοιλιά της και να λέει ότι είναι χοντρή είχε μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου. Εάν δεν δουλέψουμε με τον εαυτό μας, αυτό θα επηρεάσει και το πώς είμαστε ως γονείς”.
Μεγαλώνοντας 6 εφήβους, η Juliane έχει συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά της συζητούν πιο εύκολα μαζί της και μοιράζονται τα προβλήματά τους όταν βλέπουν ότι εκείνη μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά της και δεν τα αγχώνει. Όπως λέει, καλό είναι όλοι οι γονείς να προσπαθήσουν μέσω ψυχοθεραπείας να αντιμετωπίσουν τα δικά τους τραύματα ώστε να γίνουν καλύτεροι γονείς: “Τα παιδιά μου προτιμούσαν να κάνουν μαθήματα οδήγησης με τον πατέρα τους για εγώ αγχωνόμουν πολύ. Καταλάβαιναν ότι είμαι αγχωμένη παρά το γεγονός ότι προσπαθούσα να ελέγξω τη φωνή μου και τις κινήσεις μου. Τελικά άρχισα να κάνω ασκήσεις για να ελέγξω το άγχος μου, κοιμόμουν περισσότερο και περνούσα περισσότερο χρόνο έξω. Πλέον τα παιδιά μου συζητούν πιο εύκολα μαζί μου για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή τους γιατί βλέπουν ότι μπορώ να ελέγξω τις αντιδράσεις μου”.
Δεν περιμένεις τις στιγμές που ένας έφηβος θα θέλει να συζητήσει μαζί σου, λέει, εξηγώντας πως “η κόρη μου εξομολογήθηκε ένα βράδυ ότι χώρισε και η μικρότερή μου γύρισε από το σχολείο θλιμμένη επειδή την παράτησε η καλύτερή της φίλη. Ακόμα κι αν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, έχω ανακαλύψει ότι είναι πιο σημαντικό να μιλήσεις μαζί τους για λίγα λεπτά τότε, παρά να κανονίσεις μια συζήτηση αργότερα για να έχεις περισσότερο χρόνο”.
