“Κάθε φορά που ένα πρόωρο μωρό παίρνει εξιτήριο, γίνεται μια μικρή γιορτή μέσα μου”

"Κάθε φορά που ένα πρόωρο μωρό παίρνει εξιτήριο, γίνεται μια μικρή γιορτή μέσα μου"

Σκέφτομαι συχνά: πως είναι δυνατόν μετά την επίσκεψη της μητέρας τα μωρά να «παίρνουν τα πάνω τους»; Πως είναι δυνατόν να αντιλαμβάνονται πως το γαντοφορεμένο χέρι που τα χαϊδεύει, αδέξιο από το φόβο μην τα τραυματίσει, είναι της μητέρας τους; Πως είναι δυνατόν να καταλαβαίνουν πως η ψιθυριστή φωνή που τους μιλάει είναι αυτής που τα έφερε στη ζωή; Κι ενώ ζυγίζουν καμία φορά λιγότερο κι από ένα κιλό; Θαύμα! Θαύμα ανεξήγητο!

Όταν η υγεία τους βελτιώνεται και ωριμάζουν τότε επιτρέπουμε στις μητέρες να τα πάρουν αγκαλιά. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τι χαμόγελα ευτυχίας έχω δει πάνω στα πρόσωπα των γονιών, τι δάκρυα χαράς την ώρα που πρωτοαγκαλιάζουν το παιδί τους. Γιατί αντίθετα με τις μητέρες των φυσιολογικών νεογνών, οι μητέρες των δικών μας νεογνών, συχνά δεν έχουν προλάβει ούτε να καλοδούν το μωράκι τους. Αυτές οι μητέρες ξέρουν πως τα παιδιά τους έδωσαν σκληρό αγώνα πριν φωλιάσουν στην αγκαλιά τους, και νομίζω, χωρίς να θέλω να αδικήσω τις υπόλοιπες μητέρες, πως τα αγαπάνε λίγο πιο πολύ. Γιατί ξέρουν πως τα παιδιά τους έδωσαν μάχη με τον ίδιο το θάνατο.

Δε θα άλλαζα τη δουλειά μου με τίποτα. Κι ας με τρώει το άγχος και το βάρος της ευθύνης. Κάθε φορά που ένα μωράκι παίρνει εξιτήριο, γίνεται μία μικρή γιορτή μέσα μου. Φουσκώνω κι εγώ από συγκίνηση και από χαρά, και ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να παραδώσω γερό το μωρό στη μητέρα του. Αυτή η χαρά δεν συγκρίνεται με τίποτα. Γιατί νιώθω κι εγώ πως βοήθησα στο να σωθεί μία ψυχούλα. Όταν οι μητέρες φέρνουν τα ρουχαλάκια των μωρών και τις βοηθάω να τα ντύσουν, συντονίζομαι κι εγώ με τη δική τους συγκίνηση, νιώθω κι εγώ πως ανήκω στην οικογένειά τους.

"Κάθε φορά που ένα πρόωρο μωρό παίρνει εξιτήριο, γίνεται μια μικρή γιορτή μέσα μου"Γιατί αυτά τα μωρά, τα έχω ταϊσει, τα έχω αλλάξει, τα έχω περιποιηθεί, για να τα παραδώσω με ασφάλεια στην αγκαλιά της μητέρας τους. Αλλά σε αυτή τη διαδρομή έχω προλάβει κι εγώ να τα αγαπήσω…

Και δεν υπάρχει στον κόσμο όλο μεγαλύτερη ευλογία από αυτή. Από το να παίρνεις μια εύθραυστη «καρδούλα» και να τη βοηθάς να γίνει ένας μικρός άνθρωπος, γερός και δυνατός, έτοιμος να ξεκινήσει το ταξίδι της ζωής…

Διηγείται η Χρύσα, νοσηλεύτρια σε τμήμα πρόωρων νεογνών

Ακολούθησε το TheMamagers στο Instagram

Διαβάστε περισσότερα

Best of network