Μοιάζουμε σαν να γκρινιάζουμε συνέχεια ή σαν να μην έχουμε συναισθήματα καθόλου. Σαν να “παίζουμε” με την κατάθλιψη ή σαν να έχουμε παρατήσει τον εαυτό μας.
Είμαστε εκεί για τα παιδιά μας, τα φροντίζουμε, τα αγκαλιάζουμε, παίζουμε μαζί τους, γελάμε με όλη μας την ψυχή. Αλλά όταν πηγαίνουν για ύπνο αυτό το χαμόγελο χάνεται. Σαν να μην έχουμε λόγο να γελάσουμε για κάτι άλλο.
Δεν θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να χαλαρώσουμε ή να διασκεδάσουμε. Είμαστε πολύ κουρασμένες για να δούμε μια φίλη. Μιλάμε πλέον μόνο με τις μαμάδες στην παιδική χαρά.
Στο σπίτι δεν ακούμε ένα “μπράβο”, ένα “ευχαριστώ”. Τις περισσότερες μέρες δεν υπάρχει καμιά αγκαλιά παρά μόνο του παιδιού.
Αν δουλεύουμε, είμαστε κουρασμένες στη δουλειά, κουρασμένες και στο σπίτι. Κι αν μιλήσουμε για τα μαμαδοπροβλήματά μας σε κάποια συνάδελφο, το βλέπουμε, δεν καταλαβαίνει. Νιώθουμε μοναξιά.
Προσπαθούμε να βγει η μέρα κάθε μέρα. Αλλά είναι λες και όλοι τα περιμένουν όλα από εμάς. Και δεν βρίσκουμε στήριξη.
Νιώθουμε αόρατες. Αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε αόρατες για τα παιδιά μας. Είμαστε όλος τους ο κόσμος. Και για να ζουν σε ένα όμορφο κόσμο, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε αόρατες.
Να αλλάξουμε το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Να αγαπήσουμε ό,τι κάνουμε, να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι για λίγες στιγμές δεν θα περιστρέφεται όλο μας το είναι γύρω από τα παιδιά μας.
Για τις αόρατες μαμάδες έκανε μια ανάρτηση εδώ και η αγαπημένη μας Nannuka.
