Είναι κάποια παιδιά που βρίσκονται διαρκώς στον πάγκο. Ο προπονητής δεν τους βάζει στο παιχνίδι, δεν είναι τόσο καλοί. Η δασκάλα δεν τους λέει “μπράβο”, σαν να μην αξίζει η προσπάθεια, μόνο το αποτέλεσμα. Ο γονιός προτιμά να πηγαίνει τον μεγάλο στο μπάσκετ, γιατί μόνο με αυτόν καμαρώνει. Παιδιά που τα συγκρίνουν διαρκώς με άλλους και πάντα χάνουν στη σύγκριση. Παιδιά που αμφισβητούν τον εαυτό τους, δεν μαθαίνουν να αγαπούν όσα αξίζουν σε αυτά, αλλά απογοητεύονται.
Για αυτά τα παιδιά έκανε πρόσφατα μια ανάρτηση ο ψυχολόγος Αχιλλέας Υφαντίδης, ειδικός στη Ψυχολογία των Αθλημάτων Υψηλής Απόδοσης, δίνοντας μια πολύτιμη συμβουλή στους γονείς:
“Γιατί να έρθω να σε δω στο γήπεδο; Για να σε δω να χάνετε πάλι; Να έπαιζε ο αδελφός σου, τότε μάλιστα! Θα πήγαινα, γιατί αυτός είναι γεννημένος νικητής!”
“Γιατί να πάω στο σχολείο για τους βαθμούς σου; Για να ακούσω τον εξάψαλμο; Στους καθηγητές του αδερφού σου θα πάω να ακούσω καλά λόγια!
“Καλός ο Γιωργάκης μου αγαπητή μου φίλη, αλλά ο άλλος γιος μου ο Σάκης, είναι δύο φορές καλύτερος!”
“Α καλά! Εσύ μόνο τον Παύλο έχεις στην προπόνηση. Πού να δεις και τον Νίκο μου κύριε Προπονητά! Θα πάθεις πλάκα!”
“Καμία σχέση ο Αλέξανδρος με την αδερφή του τη Σοφία. Αυτή είναι αετός!”
“Μακάρι να έμοιαζες λίγο του αδερφού σου, Νικολάκη!”
Αγαπητοί γονείς.
Μη συγκρίνετε τα παιδιά σας. το ένα με τα άλλα.
Μόνο αντίδραση, απογοήτευση, φθόνο και χαμηλή αυτοπεποίθηση καλλιεργείτε σε αυτά”.
Σε παλιότερή του ανάρτηση, ο ψυχολόγος είχε γράψει για τα παιδιά που κάθονται στον πάγκο:
“Μπορεί να παρακολουθούν απλώς τον αγώνα από τον πάγκο.
Μπορεί να αναλύουν αυτά που συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, προετοιμάζοντας νοερά τον εαυτό τους για το ενδεχόμενο να μπουν ως αλλαγή.
Μπορεί να ανακυκλώνουν μέσα τους αρνητικές σκέψεις επειδή δεν αγωνίζονται.
Μπορεί να είναι νευριασμένα με τον προπονητή επειδή δεν τα βάζει να αγωνιστούν.
Μπορεί να είναι νευριασμένα με τον προπονητή επειδή τα έβγαλε ως αλλαγή ενώ αγωνίζονταν.
Μπορεί να μετράνε τα δευτερόλεπτα μέχρι να μπουν μέσα ως αλλαγή, νιώθοντας προσμονή να αποδείξουν αυτά που αξίζουν.
Μπορεί να μετράνε τα δευτερόλεπτα μέχρι να μπουν μέσα ως αλλαγή, νιώθοντας άγχος ή και φόβο πως θα αποκαλυφθεί αυτό που θεωρούν ότι δεν αξίζουν.
Μπορεί να παρακαλούν να κάνει κάποιος συμπαίκτης τους λάθος για να τον βγάλει ο προπονητής και να βάλει αυτά.
Μπορεί να ντρέπονται που δεν αγωνίζονται επειδή νομίζουν ότι ντρέπεται για αυτά ο γονιός ή ο προπονητής τους.
Μπορεί να νιώθουν ανακουφισμένα που δεν αγωνίζονται.
Δεκάδες υποθέσεις για το πώς μπορεί να σκέφτονται παιδιά – αθλητές που εκείνη την ώρα δεν αγωνίζονται εντός αγωνιστικού χώρου αλλά αγωνίζονται εκτός αυτού με τους εαυτούς τους, με τις προσδοκίες τους, με τις προσδοκίες των άλλων γι’ αυτά.
Γιατί ο αγώνας δεν περιορίζεται στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου.
Και συχνά οι πιο σκληροί αγώνες εξελίσσονται στους πάγκους των ομάδων, μακρυά από τα βλέμματα όλων.
Προς προπονητές: Εντάξτε προπόνηση πάγκου στις προπονήσεις.
Προς γονείς: Τα παιδιά που δεν αγωνίζονται, αγωνίζονται το ίδιο. Απλά με άλλον τρόπο“.
Διάβασε επίσης:
