Επειδή σαν μάνα αναγνωρίζεις το κλάμα του παιδιού σου ανάμεσα σε χίλια άλλα, βουτάω ενστικτωδώς το sofargen από τη τσάντα και τρέχω προς τα εκεί. “Α, βλέπω έχετε έρθει οπλισμένη”, μου λέει μια άλλη μαμά. “Ετοιμοπόλεμη”, της πετάω λαχανιασμένη και τρέχω προς τον τραυματία.
Ο μικρός έχει πέσει από το ποδήλατο και έχει πληγιάσει και τα δυο του γόνατα. Τα κρατάει σφιχτά και δεν με αφήνει να τα αγγίξω και λέει με κομμένη ανάσα “πονάω, πονάω, πονάω”.
Βάζω στην άκρη όλες αυτές τις χαζομαρούλες που έλεγε η μαμά μου σε μένα “όταν παντρευτείς θα γιάνει“, “δεν είναι τίποτα” και το αμίμητο που έλεγε στον αδερφό μου “ολόκληρος άντρας και κλαις” και λέω “ξέρω ότι πονάς αλλά έχω κάτι που θα σε βοηθήσει πάρα πολύ”.
“Θα το κάνεις μα να περάσει;” μου λέει, ψιλοειρωνικά μπορώ να πω.
“Όχι, θα το κάνω… sofargen να περάσει” λέω και υψώνω το μαγικό spray στο ύψος των ματιών του. “Δεν θα πονέσει, δεν θα τσούξει, δεν θα καταλάβεις τίποτα, μόνο μια απέραντη δροσιά που θα σε ανακουφίσει” λέω και ψεκάζω ταυτόχρονα. Ένα λευκό στρώμα κάλυψε τα γόνατα, σαν πούδρα. “Πωωωω τι είναι αυτό το μαγικό;” με ρωτά ο μικρός.
“Είναι ένα spray που προστατεύει την πληγή σου από σκόνες κ.λ.π, θα κρατήσει το τραύμα στεγνό και δεν θα μολυνθεί από μικρόβια”.
“Δηλαδή δεν θα μου βάλεις γάζα, οινόπνευμα που τσούζει και τραυμαπλάστ;”
“Όχι” απαντάω με ενθουσιασμό. “Το sofargen είναι όλα σε 1 για τις πληγές. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό;” του λέω.
“Τι;” με ρωτά.
“Ότι θα συνεχίσεις το παιχνίδι κανονικότατα”.
“Ωωωω μου το δίνεις να το βάλω και στους φίλους μου;”
“Παιδί μου, δεν είναι παιχνίδι, άλλο αν είναι παιχνιδάκι για τις πληγές” του είπα και γύρισα στο παγκάκι μου, το δέντρο μου, τη φίλη μου. Έβαλα το sofargen στην τσάντα και ήπια μια γερή γουλιά από τον καφέ μου που εντωμεταξύ είχε γίνει σαν νερό. Δόλια μάνα.
