Το παιδί τρέχει κρατώντας το ποτηράκι του και ρίχνει όλο το νερό πάνω του και στο πάτωμα. Μπορεί να πεις “μα σου είπα πρόσεχε” ή “μην τρέχεις βρε παιδάκι μου”. Το παιδί χοροπηδάει πάνω στον καναπέ, χάνει την ισορροπία του και πέφτει. Κλαίει αλλά εμείς του λέμε “γιατί δεν με άκουσες που σου είπα μην χοροπηδάς”.
Όταν μιλάμε έτσι στα παιδιά τα φορτώνουμε με πολλά. Ίσως και περισσότερα από ό,τι σε έναν ενήλικα. (Δεν θα έλεγες το ίδιο σε μια φίλη σου που έριξε κάτω τον καφέ της). Τα φορτώνουμε με ενοχές, με ντροπή, με στεναχώρια και τους στερούμε από την αποδοχή μας.
Ιζαμπέλ Φιλιοζά: «Το να εξαφανίζετε τις συνέπειες εμποδίζει το παιδί να μάθει»
Το παιδί μετά από ένα “λάθος” του νιώθει ήδη άσχημα. Μπορεί να πονάει, μπορεί να ξαφνιάστηκε δυσάρεστα, μπορεί να φοβάται. Αυτά είναι οι συνέπειες των πράξεών του. Έκανε κάτι και δεν του άρεσε το αποτέλεσμα. Πονάει επειδή χτύπησε και θέλει καθοδήγηση όχι κήρυγμα.
Είναι σημαντικό σε αυτές τις στιγμές να αγκαλιάζουμε το παιδί και να του εξηγούμε ότι “αν χοροπηδάς κάπου που δεν είναι σταθερά μπορεί να χτυπήσεις. Αν θέλεις μπορείς να χοροπηδάς στο πάτωμα”. Είναι ευκαιρία να θέσουμε όρια και να το καθοδηγήσουμε για το πώς μπορεί να είναι ασφαλές.
Φυσικά, ως γονείς οφείλουμε να επιτρέπουμε στο παιδί να βιώνει τις φυσικές συνέπειες των πράξεών του όταν αυτές δεν είναι επικίνδυνες για την υγεία του. Σε περίπτωση που δούμε ότι το παιδί κινδυνεύει τότε λειτουργούμε με βάση τις λογικές συνέπειες και οριοθετούμε ώστε να μην κινδυνεύσει το παιδί!
Διάβασε επίσης:
