Νιώθουμε άβολα, πιστεύουμε ότι πρέπει να πούμε «ναι» για να μην φέρουμε σε δύσκολη θέση τον άλλο, το «ναι» μοιάζει πιο εύκολο από το «όχι», όταν λέμε «όχι» νιώθουμε τύψεις. Εάν σου είναι γνώριμα τα παραπάνω είτε στις επαγγελματικές σου σχέσεις, είτε στη σχέση σου με το παιδί σου ή με μέλη της οικογένειάς σου, τότε τα όρια που θέτεις ή δεν θέτεις για τον εαυτό σου, έχουν κάτι να σου πουν.
Τα συναισθήματα που νιώθουμε όταν θέτουμε τα όριά μας, όταν λέμε «όχι», λένε πολλά περισσότερα για τα παιδικά μας χρόνια από ό,τι η μνήμη μας ή οι ιστορίες από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Becky Kennedy «όταν το σώμα σου νιώθει αναστάτωση για τα όρια σημαίνει ότι το σώμα σου έμαθε ότι όταν ικανοποιείς τις ανάγκες σου νιώθεις άβολα. Το σώμα μου έμαθε ότι το πιο ασφαλές που μπορώ να κάνω, είναι να εστιάσω στο τι θέλουν οι άλλοι από μένα. Για αυτό δεν μπορώ να πω «όχι» στο παιδί μου. Το σώμα μου ενεργοποιεί έναν παλιό κύκλο…».
Εάν όταν ήμασταν μικροί, οι γονείς μας ήταν ασταθείς, αυστηροί ή αδιάφοροι μάθαμε ότι για να είμαστε καλά πρέπει πάντα να πηγαίνουμε με τα νερά τους. Έτσι μάθαμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες τους και τα θέλω τους πριν καν μας το ζητήσουν. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο, που πλέον δεν ξέρουμε καν ποιες είναι οι ανάγκες μας και πως να διεκδικήσουμε όσα θέλουμε.
Για αυτό είναι σημαντικό να ακούμε τα δικά μας παιδιά, να δείχνουμε ενσυναίσθηση, να συζητάμε μαζί τους και να τα αφήνουμε να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Να θέτουμε λογικά όρια αλλά να προσαρμοζόμαστε -όταν χρειάζεται- σε νέα δεδομένα.
Δες τη σχετική ανάρτηση:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
