Ίσως τον “έκανα πολύ ευαίσθητο”, ίσως είδα ότι είναι ευαίσθητος και δεν τον έκανα πιο δυνατό, δεν του έδωσα ώθηση να βγει στη ζωή. Ίσως τον προστατεύω πολύ, ίσως φταίνε τα παραμύθια που του έλεγα και που μιλούσαν για κόσμους αγγελικά πλασμένους. Δεν μπορώ να κατηγορώ τον κόσμο ότι είναι σκληρός. Δεν ευθύνονται οι άλλοι για το δικό μου παιδί που δεν γίνεται αποδεκτό. Που είναι “παράξενο”, που ονειροπολεί, που προσεγγίζει τα παιδιά “δειλά”, που δεν επιβάλλεται.
“Γιατί πιστεύεις ότι δεν σε παίζουν αγάπη μου”; τον ρώτησα μια μέρα. “Γιατί όλο χάνω στα παιχνίδια” μου απάντησε. “Δεν είμαι καλός σε τίποτα”, πρόσθεσε και δεν ήξερα τι άλλο να του πω, όταν κάθε μέρα του λέω και του δείχνω πόσο καλός είναι σε τόσα πράγματα. Πιάνουν τα χέρια του, με βοηθάει στο μαγείρεμα, ζωγραφίζει καταπληκτικά, είναι υπεύθυνος για το σκυλάκι που του έχουμε πάρει και έχει ένα εκπληκτικό χιούμορ. Σκέφτομαι πως αυτά τα στοιχεία, αυτά τα διαμάντια, ίσως εκτιμηθούν αργότερα. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να είμαι ήσυχη λέγοντας απλά στον εαυτό μου “θα αλλάξουν τα πράγματα”.
Με τον άντρα μου έχουμε αποφασίσει να επισκεφτούμε έναν παιδοψυχολόγο, για να μας βοηθήσει να βοηθήσουμε το παιδί μας. Τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσουμε. Μέχρι τότε, κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Τον αγαπάμε, τον αποδεχόμαστε, τον τονώνουμε και του θυμίζουμε διαρκώς πόσο σημαντικός είναι.
Γράφει η Φωτεινή, αναγνώστρια του themamagers.gr
Διαβάστε επίσης:
Τα ακάλεστα παιδιά των πάρτι – είναι κι αυτό μια μορφή βίας
