Όση ώρα έβλεπα το πρώτο επεισόδιο του "Να με λες μαμά", σε μια πολύ ωραία εκδήλωση που ετοίμασε ο Alpha στο Cinobo Opera της Ακαδημίας για να μας βάλει σε ρεαλιστικά κινηματογραφική διάθεση, ένα πράγμα σκεφτόμουν: με τι καρδιά κράτησαν σχεδόν ένα χρόνο στο συρτάρι αυτό το διαμάντι;
Στα βασικά της σειράς, για να καταλάβετε, το "Να με λες μαμά" είναι μια πολύ γλυκιά σειρά, πολύ αληθινή, ελάχιστα μελό. Έχει ρεαλισμό, έχει αγωνία, έχει βία, αλλά έχει και μια γλύκα η άτιμη, που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Για την ιστορία, η φάση ξεκινά με τη Ξένια, μια κόρη μεγαλοαστής γυναίκας (Φιλαρέτη Κομνηνού) που έχει απαρνηθεί την οικογένειά της -δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί εκ πρώτης όψεως- και ζει απομονωμένη σε έναν υδροβιότοπο όπου εργάζεται ως ορνιθολόγος. Φοβική με τους ανθρώπους, τα κοινωνικά κλισέ και τις υποχρεώσεις. Από την άλλη, η μικρή Ιωάννα ζει σε ένα σπίτι με τη μαμά της και τον πατριό της, φουλ κακοποιητικοί και οι δύο, αφημένη στην τύχη της. Από τη στιγμή που ξυπνάει μέχρι και τη στιγμή που κοιμάται, νιώθει πως είναι βάρος και πρόβλημα. Μέχρι που καταλαβαίνεις ότι δεν το νιώθει απλά, το βιώνει στο κορμί και τη ψυχή της. Ξένια και Ιωάννα θα βρεθούν τυχαία και μοιραία οι άδειες από οικογενειακή αγάπη ψυχές τους θα συντονιστούν. Η απόκοσμη Ξένια μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο που νοιάζεται ξαφνικά για ένα αδύναμο παιδί που πασχίζει να βρει ένα μικρό φως στην καθημερινότητά του. Ένα ταλαίπωρο παιδί, που σφύζει από ευφυΐα, ευγένεια και αγάπη βέβαια.
Διάβασε περισσότερα στο Yupiii.gr
