Όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά μας ακολουθούν αυτόματα. Θα έρθουν μαζί μας στην παιδική χαρά όταν θα τους το πούμε και θα πλύνουν τα δόντια τους όταν θα τα πάρουμε μαζί μας στο μπάνιο. Μεγαλώνοντας μαθαίνουν την λέξη "όχι" και την λένε συνέχεια αλλά εξακολουθούν τελικά να μην αμφισβητούν τον κανόνα. Έρχεται, όμως, κάποια στιγμή που το παιδί θα αρχίσει να εκφράζει τις επιθυμίες του πιο έντονα, θα έχει άποψη και θα χρειάζεται εξηγήσεις και πολλή... συζήτηση για να πειστεί!
"Πάμε να πλύνουμε τα δόντια", θα πεις κι εκείνο δεν θα πει απλά "όχι", θα σου πει "αποφάσισα να μην τα πλένω το βράδι" ή "δεν με νοιάζει αν χαλάσουν τα δόντια μου". Κι αυτό θα γίνει στην επιλογή φαγητού, στο εάν θα πάμε σουπερμάρκετ ή όχι, ακόμα και στο εάν έχει όρεξη ή όχι να δει τα ξαδέλφια του.
Δεν γίνεται να διαπραγματευόμαστε για καθετί, δεν γίνεται να αποφασίζει το παιδί για όλα και δεν γίνεται να αμφισβητεί ό,τι λέμε. Και δεν έχει μπει καν... στην εφηβεία. Τα σημερινά παιδιά εκφράζουν πιο εύκολα και πιο άνετα τις ανάγκες τους, τα συναισθήματά τους και τις αντιρρήσεις τους και αυτό είναι καλό. Εμείς τους το μάθαμε. Αλλά πρέπει να τους μάθουμε και πώς βάζουμε με υγιή τρόπο όρια, ξεκινώντας να τους βάζουμε όρια... στις επιλογές!
- Σε ευχαριστώ που μου είπες την άποψή σου αλλά αυτό είναι δική μου επιλογή
- Το ξέρω ότι δεν θέλεις να το κάνεις. Σίγουρα είναι δύσκολο και το καταλαβαίνω. Αλλά αυτό είναι το σχέδιο για σήμερα.
- Δεν είμαι καλά για να το συζητήσω αυτό αυτή τη στιγμή. Θα χαλαρώσω και θα το συζητήσουμε αργότερα.
- Αυτό που κάνεις με ενοχλεί. Μπορείς είτε να το κάνεις στο δωμάτιό σου είτε να το σταματήσεις.
- Αυτή είναι μια πολύ ωραία ερώτηση. Άσε με να το σκεφτώ και θα σου απαντήσω σε λίγο.
- Δεν χρειάζομαι τη βοήθειά σου με αυτό. Αλλά σε ευχαριστώ που προσφέρθηκες.
