Πώς ξέρεις ότι είσαι έτοιμη να κάνεις δεύτερο παιδί; Δεν εννοώ σωματικά- αυτό το ξέρεις- αλλά ψυχολογικά. Μόλις πέρασες ένα, δύο, τρία χρόνια που άλλαζες πάνες, θήλαζες, δεν κοιμόσουν. Σε πονάει η μέση σου, έχεις μαύρους κύκλους, ακόμα δεν έχεις δει όλες τις φίλες σου για να πάτε μια βόλτα. Και ξαφνικά δεύτερο παιδί;
'Ηξερα ότι ήθελα δεύτερο παιδί, αλλά δεν ήξερα αν είμαι έτοιμη. Θα μπορούσα να το περάσω όλο αυτό ξανά; Και κυρίως, αυτό που με έκανε να φοβάμαι και να αμφιβάλλω ήταν αυτό... είχαμε μόλις βρει τους ρυθμούς μας "μήπως το δεύτερο παιδί θα τα έκανε όλα πιο δύσκολα;".
Αγχωνόμουν και σκεφτόμουν διαρκώς. Ήξερα ότι έπρεπε να σηκώσω ένα "μεγάλο βάρος", όσο κι αν βοηθούσε ο μπαμπάς. "Όταν είσαι έτοιμη" μου έλεγε. Είμαι;
Και μια μέρα μου ήρθε η απάντηση εύκολα. Φανταζόμουν τη ζωή μου και την οικογένειά μας μετά από 5 χρόνια. Στο τραπέζι καθόντουσαν δύο παιδιά και έπαιζαν. Εγώ προσπαθούσα να τα πείσω να φάνε κι εκείνα γελούσαν συνωμοτικά. Ξαφνικά δεν αγχωνόμουν. Αυτό το χάος ήταν αυτό που ήθελα. Αυτά τα δύο παιδάκια, τα δύο αδελφάκια να παίζουν και να είναι ευτυχισμένα μαζί.
Θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη και το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο χωρίς να κάνω κι άλλο παιδί. Αλλά από τη στιγμή που μπορώ και το θέλω, θα κάνω και δεύτερο. Γιατί τα παιδιά είναι η ευτυχία μου και κυρίως γιατί όταν σκέφτομαι το "χάος" σταματάω να αγχώνομαι και να φοβάμαι. Η καρδιά μου γεμίζει με αγάπη, με αγκαλιές, με φιλιά.
Κι αν κι εσύ ακόμα δεν έχεις αποφασίσει... σκέψου πώς θα ήθελες να είναι η οικογένειά σου σε μερικά χρόνια. Ό,τι κι αν αποφασίσεις, είναι σίγουρο το καλύτερο για την οικογένειά σου.
