Τα παιδιά ακούν Αλέξια, Σοφία Βόσου και Μιχάλη Ρακιντζή. Αυτά τους βάζουν οι γονείς τους κι αυτά χορεύουν μαζί. Τις Παρασκευές βλέπουν ταινίες τρώγοντας ποπ κορν και τις Κυριακές τα μεσημέρια κατεβαίνουν στην πυλωτή για να παίξουν κυνηγητό ή να κάνουν ποδήλατο. Κάπως έτσι μεγάλωναν τα παιδιά στα 90s και κάπως έτσι μεγαλώνουν πλέον οι νέοι γονείς και τα δικά τους παιδιά.
Τα "παιδιά των 90s" που έγιναν γονείς
Τα "παιδιά των 90s" που έγιναν γονείς, νιώθουν ότι κάτι έχουν χάσει. Ψάχνουν την αθωότητα των παιδικών τους χρόνων, τους αργούς ρυθμούς χωρίς οθόνες, το παιχνίδι στα πεζοδρόμια και στα σπίτια και το χαρίζουν στα παιδιά τους. Είναι μια νέα γενιά γονιών που είδε την προηγούμενη να αφήνει τα παιδιά στο tablet, φρίκαρε με το Adolescence και το πήρε απόφαση: Το "90s parenting” αξίζει!
Ένα άρθρο της εφημερίδα Guardian παρατηρεί αυτή τη νέα τάση πριγράφοντας μικρές ιστορίες γονιών που αποφάσισαν να κάνουν μια επιστροφή στα 90s. Ο Justin Flom, πατέρας δύο παιδιών στο Λας Βέγκας, έφτιαξε μέσα στο σπίτι του ένα ολόκληρο δωμάτιο "βιντεοκασέτας". Όπως λέει: "Τότε, η τηλεόραση ήταν σταθερή. Ζούσε στο σαλόνι. Τώρα, τa media μας ακολουθεί παντού στις τσέπες, στο χέρι, κάθε λεπτό".
Άλλοι γονείς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, δίνουν στα παιδιά σταθερά τηλέφωνα για να επικοινωνούν χωρίς κινητό. Παίζουν επιτραπέζια, ζωγραφίζουν, κάνουν μάχες με νεροπίστολα στην αυλή. Όπως κάναμε κι εμείς.
Διαβάστε Επίσης
Τι είναι αυτό που είχαμε στα 90s και λείπει από τα σημερινά παιδιά;
Η πλήξη! Βαριόμασταν πολύ όταν έπρεπε να κάνουμε ησυχία το μεσημέρι. Βαριόμασταν όταν έκλειναν τα φώτα για να κοιμηθούμε. Βαριόμασταν όταν πηγαίναμε οικογενειακή επίσκεψη, ακόμα κι όταν μαζευόμασταν όλα μαζί για να παίξουμε κι είχαμε κουραστεί με τα ίδια και τα ίδια παιχνίδια.
Αυτή η πλήξη μας έδωσε φαντασία. Στήναμε κάστρα κάτω από τα τραπέζια, το πάτωμα γινόταν θάλασσα και στην πυλωτή ψάχναμε ζωύφια.
90s αλλά με διαφορετική κουλτούρα!
Μπορούμε να φέρουμε τα 90s για τα παιδιά μας αλλά χωρίς την "αδιαφορία" των γονιών. Μπορούμε να κρατήσουμε τα όρια, χωρίς να βάζουμε τιμωρίες. Χωρίς τα "πήγαινε στο δωμάτιό σου να σκεφτείς τι έκανες". Χωρίς την "κουλτούρα της σιωπής" που απαγόρευε στα παιδιά να έχουν άποψη ή να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.
Η τέλεια ισορροπία θα ήταν αν θα μπορούσαμε να χαρίσουμε στα παιδιά μας τη χαλαρότητα των 90s, την αθωότητα και το παιχνίδι κρατώντας από το σήμερα τη σύνδεση που έχουμε με τα παιδιά, την συναισθηματική επίγνωση, την ενσυναίσθηση, την κατανόηση.
Διαβάστε Επίσης
