Θυμάσαι τότε που τα παπούτσια με βέλκρο ήταν στη μόδα; Στα 80s και στα 90s δεν ξέραμε πώς λένε τα παπούτσια που αντί για κορδόνια είχαν ένα λουράκι (που κόλλαγε το ένα πάνω στο άλλο) και το λέγαμε "χρατς-χρουτς”. Αν το θυμάσαι, τότε είσαι Millennial γονιός- άντε να πιάνεις και λίγο από την Gex X, όπως εγώ.
Αυτό το "χρατς-χρουτς” που χάρη στο διαδίκτυο και τα περιοδικά μάθαμε τελικά ότι το λένε βέλκρο, πλέον δεν χαρακτηρίζει μόνο τα sneakers των παιδιών μας αλλά και τα ίδια τα παιδιά μας. Γιατί όπως κόλλαγε το βέλκρο στο παπούτσι, έτσι κολλάνε και τα παιδιά πάνω μας (κι εμείς πάνω στα παιδιά μας).
Άγχος αποχωρισμού ή υπερβολική προσκόλληση;
Τα παιδιά-βέλκρο που μεγαλώνουμε οι Millennials δεν περνούν παρατεταμένη φάση άγχους αποχωρισμού. Οι ειδικοί το λένε ξεκάθαρα: Το άγχος αποχωρισμού είναι ένα φυσιολογικό στάδιο στην ανάπτυξη των παιδιών που εμφανίζεται σε βρέφη περίπου από 6-8 μηνών και μικρά παιδιά, φτάνοντας στο αποκορύφωμά του γύρω στους 10-18 μήνες. Μπορεί να φτάσει μέχρι την ηλικία των 2-3 ετών αλλά και να εμφανιστεί και λίγο αργότερα (3-4 ετών) εξαιτίας αλλαγών στη ζωή του όπως ένα διαζύγιο, μια μετακόμιση, μια απώλεια ή απλά η έναρξη του σχολείου.
Το παιδί-βέλκρο, όμως, είναι 5 ετών, είναι 7 ετών, μπορεί να είναι και 10 ετών. Και εξακολουθεί να σε ρωτάει αν μπορεί να σου κάνει παρέα στο μπάνιο, θέλει να έρθει μαζί σου στο ραντεβού σου με τον οφθαλμίατρο αντί να κάτσει με τη γιαγιά και δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να κοιμηθεί στη θεία και δεν μπορείς να τον πάρεις μαζί σου στο σινεμά.
Ιστορίες βέλκρο προσκόλλησης!
Το προηγούμενο Σάββατο ήθελα να πάω γυμναστήριο και μπορούσε να κρατήσει τον 8χρονο γιο μου μόνο η γιαγιά. Δεν ήθελε να πάει. Βαριέται λέει εκεί. Ως Millennial του εξήγησα με κατανόηση ότι θα είναι για λίγες ώρες, θα μπορεί να δει τηλεόραση αν θέλει και πως θα είναι ωραία να περάσει χρόνο με τη γιαγιά. Ως αυθεντικό παιδί της γενιάς Α μου απάντησε ότι "η γιαγιά είναι πολύ μεγάλη, κουράζεται και νιώθω άβολα” και πως "δεν μπορείς να με αναγκάσεις να κάνω κάτι που δεν θέλω”. Και τότε με έπιασε το Millennial παράπονό μου (με λίγο εκνευρισμό) "εγώ πήγαινα στη γιαγιά κάθε Σάββατο με το έτσι θέλω για να βγουν οι γονείς μου να χαλαρώσουν. Το έχουμε ανάγκη οι γονείς”, του εξήγησα. Αλλά τα παιδιά-βέλκρο απαντούν: "Γιατί δεν μπορείς να χαλαρώσεις μαζί μου; Θα έρθω μαζί και θα κάθομαι στην άκρη για να κάνεις γυμναστική”!
Σε ένα viral βίντεο ενός 38χρονου πατέρα που συγκέντρωσε 3 εκατομμύρια views και πολλά σχόλια συμπαράστασης και κατανόησης από άλλους γονείς, δίνεται ακριβώς ο ορισμός του παιδιού-βέλκρο. Ο Φράνκι εξηγεί ότι ο 5χρονος γιος του θέλει ακόμα να πηγαίνει μαζί του στην τουαλέτα, να κάθεται δίπλα του όταν μαγειρεύει ή όταν βγαίνει στο μπαλκόνι.
@wolf_ace33 #relatable #relationships #women #trending ♬ The Departure (Persistence of Vision) - Max Richter
"Τα παιδιά μου κάθονται έξω από την πόρτα της τουαλέτας και μου κάνουν ερωτήσεις", σχολιάζει μια μητέρα και "Η κόρη μου έρχεται από το σαλόνι, κάθεται στο πάτωμα του δωματίου μου. Δεν λέει τίποτα. Θέλει απλώς να είναι εκεί", λέει μια άλλη.
Όπως εξηγεί ο μπαμπάς στο βίντεο, αυτή η συμπεριφορά των παιδιών είναι μια συνειδητή επιλογή που έχουμε κάνει εμείς οι γονεις: "Μεγαλώνοντας, δεν ήταν έτσι. Ήμασταν μόνοι μας στα δωμάτιά μας ή έξω. Δεν υπήρχε τόση σύνδεση με τους γονείς μας", περιγράφοντας ότι η προσέγγιση μας πλέον είναι πιο παιδοκεντρική.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους αυτή η σύνδεση που δημιουργούμε με τα παιδιά μας είναι πολύ θετική, όμως χωρίς να βάζουμε όρια και χωρίς να φροντίζουμε τον εαυτό μας μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και σε εμάς αλλά και στα παιδιά.
Γονείς χωρίς διαλείμματα, παιδιά χωρίς όρια
Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια και ειδικό στην ψυχική υγεία των γονιών Elizabeth Schane, οι γονείς πλέον, περνούν περισσότερο "ποιοτικό χρόνο" με τα παιδιά τους, εστιάζοντας στην κατανόηση και στην ενίσχυση της συναισθηματικής νοημοσύνης, αντί στην απλή τήρηση κανόνων. Ωστόσο, χρειάζονται και όρια κάτι που χτίζεται προοδευτικά. Αν οι γονείς δεν αφήσουν περιθώριο για υπομονή, τα παιδιά μπορεί να γίνουν υπερβολικά εξαρτημένα.
Τι μπορούμε να κάνουμε οι γονείς;
Είναι σημαντικό οι γονείς να επικοινωνούν σταθερά και τρυφερά τα όριά τους. Αν θέλουν να σε συνοδεύουν παντού, μπορείς να πει"Θα έρθω σε λίγο, τώρα πρέπει να πάω στην τουαλέτα. Μετά μπορούμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο μαζί". Η συγκεκριμένη προσέγγιση διδάσκει στο παιδί πώς να αντέχει τη ματαίωση και να κάνει υπομονή.
Όταν οι γονείς δεν βοηθούν τα παιδιά τους να αναπτύξουν αυτή την ικανότητα μπορεί να γίνουν υπερβολικά εξαρτημένα. Όμως κάθε παιδί είναι διαφορετικό και κάποια παιδιά είναι εκ φύσεως πιο ντροπαλά ή πιο εξαρτημένα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι σημαντικό οι γονείς να ενθαρρύνουν το παιδί να εξερευνεί και να παίρνει "ρίσκα” ώστε να μπορέσει να εξελιχθεί.
Οι γονείς χρειάζονται στιγμές για τον εαυτό τους. Για να γίνει αυτό με ασφάλεια και με σεβασμό στο συμφέρον του παιδιού, θα πρέπει να το διδάξουν να αντέχει τη ματαίωση. Το κλειδί είναι η άμεση και τρυφερή επικοινωνία αλλά και η ειλικρίνεια. Όταν είπα στο παιδί μου ότι "έχω ανάγκη να πάω στο γυμναστήριο μόνη μου” το κατάλαβε. Δεν του άρεσε, αλλά το κατάλαβε. Και δεν το άφησα εκεί. Του είπα "όταν γυρίσω θα φτιάξουμε μαζί κέικ και μέχρι να γίνει μπορούμε να φτιάξουμε εκείνο το παζλ με τους πλανήτες”. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό: Να καταλάβουν τα παιδιά ότι ως γονείς έχουμε ανάγκες, να μας δουν να φροντίζουμε τον εαυτό μας και όλο αυτό να γίνεται χωρίς να χαλάει η σύνδεση αλλά με αγάπη και σεβασμό και στις ανάγκες του παιδιού.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
