Στο podcast της Δάφνης Καραβοκύρη μίλησε η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου.
Η επιχειρηματίας αναφέρθηκε στις δυσκολίες του περιβάλλοντος της κατά τα παιδικά της χρόνια αλλά και την περιπέτεια υγείας που πέρασε εξιστορώντας το χρονικό της ενημέρωσής της για την ασθένεια της.
Μιλώντας για τον πατέρα της ανέφερε: "Ο πατέρας μου μας μεγάλωσε με πολύ πόνο, με πολλή κούραση, δούλευε παράλληλα, ήταν έμπορος με ηλεκτρικά είδη. Η οικογένειά του στο χωριό ήταν πολύ φτωχή οπότε αποφάσισε να πάρει τα αδέρφια του και να έρθουν στην Αθήνα. Κατάφερε να σπουδάσει όλα του τα αδέρφια".
Για την μαμά της και την δύσκολη σχέση που είχαν πρόσθεσε: "Η μαμά μου δεν είχε μάθει από τη δική της οικογένεια να αγαπά. Δεν μπορούσε να μας φροντίσει σωστά, γίνονταν διαμάχες ανάμεσά μας. Της είπε ο μπαμπάς να χωρίσουν και τότε αναγκάστηκε πρώτη φορά να δουλεύει. Ήταν πολύ τακτική στο σπίτι, όμως η αδερφή μου θυμάται ότι την τάιζε τον εμετό της. Η μαμά μου μας παρατάιζε σε σημείο να κάνουμε εμετό και να μας ταΐζει τον εμετό μας. Έχω αποκτήσει τραύματα. Δεν ήμουν τόσο μεγάλη ώστε να τα θυμάμαι. Ήταν σαν να είχε φόβο να έρθει αντιμέτωπος με τις φοβίες της. Δεν είχε πάρει αγάπη και δεν μπορούσε να δώσει αγάπη. Από τη στιγμή που έφυγε από το σπίτι δεν την αναζητήσαμε ξανά. Ερχόταν μια φορά το χρόνο και μας έφερνε ένα επίδομα που έπαιρνε".
Μάλιστα, η ίδια τόνισε στη συνέχεια:"Ανέλαβα γρήγορα ρόλους μαμάς, για τους άλλους στην οικογένειά μου, μέχρι 14ων ετών που άρχισα να δουλεύω. Έχω ΔΕΠΥ βαριάς μορφής δεν ήμουν καλή μαθήτρια. Ενώ μου έλειψε η μαμά μου, έλεγα ότι θα ήθελα να έχω και εγώ μαμά. Όμως ό,τι γίνεται, γίνεται για καλό. Έδωσα άφεση αμαρτιών στη μητέρα μου".
Για τα παιδικά της χρόνια η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου ανέφερε: "Δεν με κάνανε παρέα. Είχα αρκετή τριχοφυΐα. Με λέγαν τριχωτή αρκούδα. Μου έκαναν bullying. Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο. Δεν ήμουν καλή μαθήτρια, δεν είχα μαμά, ήταν ρατσιστικό, ταμπού. Ήμουν χαρούμενη στο confort zone μου με τον μπαμπά μου αλλά βίωνα θλίψη από μικρή. Ήμουν καταθλιπτικό παιδί".
Τέλος, καθήλωσε και με τον τρόπο που έμαθε τη ασθένεια της: "Για δύο χρόνια δεν γνωρίζω ότι έχω καρκίνο και ξεκινάω μια άστατη ζωή, να βγαίνω κάθε βράδυ, να πίνω πολύ, γύριζα σπίτι μου λιώμα, σαν να αυτοκαταστρέφομαι. Έπινα πάρα πολύ γύριζα λιώμα. Ο πατέρας μου τράβαγε τα μαλλιά του και εγώ τον έβριζα. Κάπνιζα τρία, τέσσερα πακέτα τσιγάρα τη μέρα. Δούλευα στο κομμωτήριο, πολύ κούραση, γνωρίζω έναν άνθρωπο, να είναι καλά, όπου και να είναι και στην αρχή της σχέσης μας μένω στα χέρια του. Λιποθυμώ, πετάω και έναν όγκο στον λαιμό, είχε το μέγεθος ενός αυγού. Είχα ξεκινήσει να έχω πυρετούς, πιο αδύνατη από ποτέ. Με πάει στον γιατρό ο οποίος ήταν ιδιώτης και είπε: Πηγαίνετε το κορίτσι αυτό γρήγορα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Με πήγαν στο δημόσιο και μια εβδομάδα ψάχνανε να δουν τι έχω".
